14 Ocak 2020 02:07

Perşembeden pazara karın tokluğuna…

Urfa bit pazarında 4 gün boyunca tezgah açan pazarcılar, krizin etkisiyle işlerinde yaşanan düşüşten memnun değil. Pazarcılar, “Kazandığımız parayla karnımızı bile zor doyuruyoruz” diyor.

Fotoğraf: Ali Güzel/Evrensel

Paylaş

Ali GÜZEL
Urfa

Ekonomik kriz bit pazarlarını da vurdu. Elektronikten giyime, gıdadan ev tekstil ürünlerine kadar neredeyse her şeyin “en ucuz fiyata” bulunabildiği Urfa bit pazarında kime sorsak “karnımızı doyuracak parayı zor kazanıyoruz” diyor. Her perşembe günü Eyyübiye’deki hayvan pazarının karşısına kurulan ve pazar gününe kadar 4 gün süren pazarda 5 liradan 20 liraya kadar kıyafet bulabilmek mümkün. Ancak yine de satışlar yüz güldürmüyor. Satışların yarı yarıya düştüğü pazarda, pazarcılar karın tokluğuna tezgah açıyor. Öyle ki, geç saatlere kadar siftah yapamadığını söyleyenler bile var.

"KAZANÇ YARI YARIYA DÜŞTÜ"

Pazarda ayaküstü, esnafla yaptıkları iş ve günlük kazançları hakkında konuştuk. Aldığımız her cevap neredeyse bir öncekinden daha ağır basıyor. 20 yıldır bit pazarında tezgah açan 38 yaşındaki Yaşar Öztürk, “işler nasıl” sorusuna “Milletin cebinde para kalmadı. Kazancımız önceki yıla oranla yarı yarıya düştü” diye cevap verirken, bir başka pazarcı Ahmet Aslan da ironi yaparak, “Çok memnunuz” diyor gülerek.

"MEVSİMLİK İŞÇİLİK YAPIYORUM"

“5 liradan başlayarak en pahalısı 20 liraya kadar çeşitli kıyafetler satıyorum. Ona rağmen satamıyorum” diyen 5 çocuk babası Mehmet Böke, ek iş yapmak zorunda olduğunu belirtiyor; “Bu iş dışında gelirim yok. Daha önce ilçelere de gidiyordum ama artık gidemiyorum. Ailemi geçindirebilmek için mevsimlik tarım işçiliği de yapıyorum. Hayat şartları bizim için oldukça zor ama başka çaremiz yok.”

"SERMAYEMİ KURTARMAYA ÇALIŞIYORUM"

54 yaşında 6 çocuk babası Yusuf Demir ise artık kâr etmekten vazgeçerek, sermayesini kurtarmaya çalıştığını şu şekilde dile getiriyor; “Sabah namazımı kılıp bir bardak çayımı içtikten sonra tezgahımın başına geçtim. 5 ile 7 lira arası çocuk kıyafetlerini 2-3 lira kâr ile satıyorum. Ama yine de alamayanlar var. 50 kuruş kâr ile satıp sermayemi kurtarmaya çalışıyorum. Gün geçtikçe eksiye geçiyorum. Ne bir sigortam ne de bir yan gelirim var. Bir Allah’ım bir de önümdeki tezgahım var. Nasıl yapacağımı bilmiyorum.” Sonuç olarak çok ucuza eşyaların satıldığı bit pazarında ne pazarcıların ne de alışveriş yapmak için gelenlerin yüzü gülüyor. Pazarcılar ise umutlarını yitirmeyerek her hafta kurdukları tezgahlarının başında ekmek parası için duruyor.