Aynur Uluç

SORULMASI GÜÇ SORULARI SESLENDÄ°RÄ°YOR
Bilirsiniz derin acılar yeniden yeniden canımızı yakar. Her ölümde yeniden yoÄŸrulur içimizde büyüyen isyan. Yeniden kabarır hamuru. Göz göz olup patlar omurgamızda. Karnımızda kramp olur, çözümsüz bir yumak. Aslında bambaÅŸka bir yerden bakabilsek konuya… Hani Einstein’in ünlü bir sözü vardır:“Problemleri, onları oluÅŸturan düÅŸünme ÅŸekliyle  çözemezsiniz” der. Hepimizi yıldıran savaÅŸtan deÄŸil, dingin bir barıştan yana olacak bakışlara ihtiyaç olunan bu dönemde Mihman bizi annelerin göÄŸsüne davet ediyordu. Oradaki ortak acıyı tanımaya... Ve bunu yaparken, iÅŸte buyurun buradan girin diye iÅŸaret etmeden konunun bütünselliÄŸi içinde ülkenin yaÅŸanmışlıklarını birbirine kararak veriyordu. Evet, okumaya devam ettikçe görüyordum neden bazı kahramanların ismi var bazılarının yoktu baÅŸta. Görüyordum neden baÅŸlarda aklımda bazı sorular oluÅŸmalıydı ki ilerdeki açılmayı tek tek çözebilsin zihnim. Kitap birbiri içinde ayrışıp karışan örgülerle sürdükçe, farklı özleri nasıl tek tek iÅŸlediÄŸini görüyordum. Öyle ince nüanslarla örülmüÅŸtü ki okurun da düÅŸünmesini gerekli kılıyordu. O yüzden siz de okurken romanın bir parçası oluyor, sadece okuyan olmaktan çıkıp olayın içinde bazı parçaları bizzat çözen kiÅŸi oluyordunuz. Nasıl bu ülkenin gündeminde kendinizi sadece seyreden olarak tanımlayamazsanız roman da size minyatürize edilmiÅŸ bir ÅŸekilde bunu hissettiriyordu. OkuduÄŸunuz gazetelerin, dinlediÄŸiniz haberlerin satır aralarında baÅŸka bir gerçeÄŸin saklı olduÄŸunu ve onu sizin bulup çıkarmanız gerektiÄŸinin ipuçlarını sunuyor ve eÄŸer o ipuçlarını görebiliyorsanız yaÅŸamdaki karşılıklarını da çözmeniz için imkân saÄŸlıyordu bir anlamda. Sorulması güç soruları seslendiriyor, yanıtlarıyla yüzleÅŸtiriyordu okuru. GeçmiÅŸle bugünü ayırırken, bugünde yeniden geçmiÅŸi kurup sözcüklerin doÄŸusuyla batısını birleÅŸtiriyordu. Kitaptaki her kimliÄŸin yaÅŸamda karşılığı vardı. Bu nedenle bütün karakterler iyisiyle kötüsüyle okurun yakınlık kuracağı mesafedeydi. Ve yazar her karakteri kendi aÄŸzından konuÅŸturduÄŸu için hepsine eÅŸit mesafede duruyorduk. Hepsinin korkularını, kederlerini, aÅŸklarını, tutkularını görüyorduk ayrı ayrı. Böylece okudukça her karakterle ayrı özdeÅŸleÅŸip içimizde büyüttüÄŸümüz dikenlerle birlikte birbirimize ve kendimize koyduÄŸumuz engellerin de farkına varıyorduk.
MARCOS GÄ°BÄ° DOLANDIM PENCERELERDE
Romandaki avukat kendinden kaçarken aslında belki de en çok kendine kaçıyordu. DinlediÄŸi ÅŸarkı “AÅŸksız kalma umutsuz kalma, umut hayattır ey yar, aÅŸk hayattır” diyordu ama bunca kuÅŸatılmışlık içinde ne kendini yaÅŸamak mümkündü ne de aÅŸkını. Mihman’ı okurken yer yer güldüm hiç ummadığım anda karşıma çıkan ince mizahla, yer yer buruldu içim, yer yer köpürdü. YolculuÄŸa katıldım, bitimsiz kan izlerini dokusunda taşıyan tiÅŸörtün üstündeki Marcos gibi dolandım tek tek pencerelerde. Mihman oldu yüreÄŸim katlandı acıları, daÄŸların mihmanı gibi “teÅŸekkür” etti ince bir çizginin ötesine. Bir çanaÄŸa doldurdu algım tüm biriktirdiklerini. Mihman’da bütün içinde parçayı, parça içinde bütünü görmekten hoÅŸnut oldu gözlerim. Ve sustum bihakkın duymak için. Çünkü romanın yazarı Akif KurtuluÅŸ kitabın son yaprağında söylemiÅŸti söyleyeceÄŸini: “Yazdıklarımın hepsi gerçektir. KiÅŸiler kurumlar olaylar… Hepsini ben yarattım.”

Mihman Akif KurtuluÅŸ
İletişim Yayınları, 2012
271 sayfa