Gebze’de bir Ekmek ve Gül buluşması: Birike birike geliyoruz

Sevda KARACA

Gebzeli kadınlar basına yönelik baskılara, televizyon, gazete ve radyolara yönelik susturma operasyonlarına karşı “Hayatın içinde bizim de sesimiz var” sözüyle pazar günü bir araya geldi. Hayatın Sesi televizyonunda yayımlanan Ekmek ve Gül programının kadınların hayatın içindeki seslerini buluşturan ve güçlendiren bir program olduğunu söyleyen kadınlar, bu buluşmayı yapmaya televizyonun kapatıldığı günün hemen sonrasında karar vermişlerdi. O günden bugüne çevrelerindeki kadınları bu etkinliğe katmak için yaptıkları buluşmalarda OHAL döneminde yaşamlarının nasıl etkilendiğini, evde, iş yerlerinde, mahallelerde kadınların giderek nasıl da daha fazla içe kapanmak zorunda kaldıklarını konuşmuş, bu sohbetlerden çıkardıkları sonuçları pazar günkü etkinliğe taşımışlardı.

60’a yakın kadın vardı buluşmada. Etkinliğe daha çok kadının geleceğini düşünüyorlardı aslında. Kimisi bu buluşmaya katılmaya çok hevesli olmasına rağmen sabah arayıp “Son üç gündür yaşananlar, tutuklamalar beni çok etkiledi, korkuyorum, gelemeyeceğim” demiş, kimisi ise kocayı, çocuğu, evin işini ayarlayıp kendisi için bir iki saat ayırabileceği bir fırsat yaratamamış. Geleceğini söyleyen çoğu işçi kadın ise son dakika haber verilen mesailer yüzünden mahcubiyetle aramışlar “gelemiyoruz” diye.

Güzel bir kahvaltının ardından birbirimizi dinledik. Ekmek ve Gül’ün bugün kadınların kendini giderek daha yalnız hissettiği, korkunun, kaygının arttığı bir ülkede kadınların yalnız olmadığını gösteren, korkuyu aşmak için çabalayan kadınların neler yaptığının bilgisini sunan, kadınları güçlendiren bir program olduğunu anlatırken ben, “Zaten o yüzden kapattılar, bir programı bile bize çok gördüler” sözleri yükseliyordu salonda. 50 yıllık hayatının 35 yılını güvencesiz işlerde, çok kötü koşullarda çalışarak geçiren bir kadın işçi aldı sözü sonra; “Şurada bana bir bardak çay getirdiler ya, gözlerim doldu, benim hayatımı kolaylaştırmak için bir çöpü bir yerden alıp bir yere koyan hiç kimsem yoktu. Biz hiç bir bütün olamadık, hep parça parça yaşadık. Tek istediğim saygıydı, onu da hiç bir yerde bulamadım.” dedi. Bir hemşire kadın, otobüste tekmeli saldırıya uğrayan meslektaşının yaşadıklarını hastanede öğrendiklerini, çok öfkelendiğini, bazı kadınların “canım o da düzgün bir şeyler giyseymiş” demelerinin canını daha çok acıttığını anlattı. “Kadınlara hemcinslerine yapılan böyle bir saldırıyı onaylatan bir sistemle karşı karşıyayız. Kadınların kadınlara yapılanları hoş karşılamalarının kendi hayatlarını zorlaştırdığını görmeleri lazım. Ama bunu gösterebileceğimiz araçlarımızı elimizden alıyorlar. Birbirimize sahip çıkalım” dedi. Kimisi işyerinde her adımda yazmak zorunda kaldıkları savunmaları, kimi koskoca bir plastik fabrikasında tuvalete gitmek için saatlerce bekletilen kadın işçileri, kimisi izin günlerinin ev işlerine ve çocuklara yetişmek için nasıl da yorgunlukla bittiğini anlattı.

Kahvaltı bitti, sohbet bitmedi. “Ekmek ve Gül’ün kadınların hayattaki seslerinin göstereni olarak devam edebilmesi için neler yapabiliriz” diye konuştuk. Kadınların en temel taleplerinden biri “bilgi” oldu. “Memlekette bu kadar şey oluyor, bir kadının saatlerce haber takip edecek, gazete okuyacak vakti olmuyor. Burada konuşulan bir sürü şeyi bilmediğimi fark ettim, kalbim kırıldı bilgisizliğimden. Kadınların olan biteni hızla öğrenebileceği, anlayabileceği bir şey yaratmalıyız” dedi biri. Dayanışmanın, yalnız olmamanın, güçlenmenin olanaklarını yaratmak en öne çıkan sözler oldu. “Bizi güçsüzleştirmeye çalışanlara, üç kadınla, beş kadınla, sonra birike birike onlarca kadınla buluşarak yanıt vermeliyiz” dediler.

Kadınlardan aldığımız güçle, işin ucundan hep birlikte tutarak Ekmek ve Gül’ü kadınların hayattaki sesi yapmaya devam edeceğiz.

Birike birike geliyoruz.