14 Haziran 2016 01:15

Genç bir işçinin gözünden memleket

Merhaba arkadaşlar. Ben Cengiz Argüç Sarıkaya. Genç bir işçiyim. Aynı zamanda Çukurova Elektrik EML’de açık öğretim okuyorum.

Paylaş

Cengiz Argüç SARIKAYA
Adana

Merhaba arkadaşlar. Ben Cengiz Argüç Sarıkaya. Genç bir işçiyim. Aynı zamanda Çukurova Elektrik EML’de açık öğretim okuyorum. Şu an için elimde bir iş yok (yani işsizim). Şunu söylemek istiyorum; bizlere yaşadığımız bu topraklarda artık normal bir insan kadar değer verilmediği gerçeğini hepiniz biliyorsunuz. Patlayan bombalar, Doğuda yaşanan sokağa çıkma yasakları, Batıda yaşanan savaş politikaları ve Mecliste yaşananlar.

Biraz da kiralık işçilik konusunu yorumlamak isterim kendimce. En başta da belirttiğim gibi şu an işsizim herhangi bir yerden herhangi bir gelirim yok yani bugün sanayideki işçiler olsun, fabrikadaki işçiler olsun, gerek bizim yürüttüğümüz çalışmalar sayesinde gerekse internet üzerinden ya da televizyondan bir şekilde haberleri oluyor. Peki ama neden hâlâ işçiler emekçiler sanatkarlar bu duruma “Bana dokunmayan yılan bin yaşasın” mantığıyla bakıyorlar? Şahsen benim babam şoför, annem ise bir şirkette çaycılık yapıyor. Hani yasa Meclisten geçerse açılacak olan özel istihdam büroları bana iş verirse işim olacak, iş vermezse ne zamana kadar işsiz olarak gezeceğim, sigortam yatmayacak, yatsa bile doğru düzgün yatmayacak. (Emeklilik hayal olacak.) Kıdem tazminatını zaten anca rüyamda görürsem görürüm. Kısacası büro beni bir işe yönlendirdiği zaman işçi olarak değil köle olarak çalışmaya başlayacağım. Bir dediğini iki edersem tekmeyi basacak, beş kuruş da alamayacağım. Büroda belki ceza alacağım, iş çıktığında “Bu çok terso birisi” diyerek iş vermeyecekler ya da belki bir an bana öfke duyup beni en ağır koşullarda çalışmaya zorlayacaklar.

Emek Gençliğinde örgütlenmeden önce mahallelerde yetişen gençlerin mecbur bırakıldığı kısmen yozlaşmış bir hayatım vardı. Şimdi pek çok şeyin farkındayım. Bu nedenle genç işçilere çağrıda bulunuyorum; kendi geleceğimizi kendimiz ele almalı ve kendi hikayemizi yazmalıyız.

ÖNCEKİ HABER

En büyük 500 sanayi kuruluşu açıklandı: Büyüklük?

SONRAKİ HABER

Haziran: Hüzün ve öfke