Cizreliler: Burada insanlar yakıldı, bu sessizlik niye?

Hasan AKBAŞ
Cizre

Neredeyse bütün şehrin yerle bir edildiği 200’ü aşkın kişinin bodrum katlarda ve sokaklarada kurşunlanarak, yakılarak katledildiği Cizre’de sokağa çıkma yasağına gündüzleri ara verilmesinden sonra vahşetin boyutu da daha anlaşılır oldu. Yakılmış, yıkılmış, evlerin arasında dolaşmak, yerdeki bir aile fotoğrafını, onca insnanın katledildiği bodrumlardaki kalıntıları görmek, yıkık evlerinin başında ne yapacağını bilemeden bekleyen insanları görmek, dinlemek, vahşeti anlamaya yetiyor. 

HANİ HERKES BARIŞTAN YANAYDI?

Sokaklarda dolaşıyoruz. Mikrofonu bir kadına uzatıyoruz. Kameranın kadrajını ayarlarken, kadının küçük çocuğu eliyle oyuncaklarını işaret ediyor. Kadına ‘Burada nasıl bir yaşamınız vardı, şimdi bu tabloyu görünce ne hissediyorsun’ diye soruyoruz. Çocuk enkaz arasında kalmış oyuncaklarıyla birlikte, elbiselerini işaret ediyor. Alamadığını iki elini kenara açarak ifade ediyor. Kadın duraksıyor. “Hani herkes barıştan yanaydı” diye sitem ediyor. “En çok insanların yakılarak öldürülmesine üzülüyorum” diyor. Çekim sırasında genç bir kadın geliyor. “Bodrumlarda hâlâ insan parçaları var. Bakamıyoruz ama siz kameralarınızla onları da çekin. Belge kalsın, polis her yerde delilleri topluyor. Bahsettikleri temizlik işte bu. Bunlar kaybolmadan çekin. Burada herkes çok kötü, ne yaşadığını anlatamıyor. Ama o deliller her şeyi anlatıyor” diyor. İsmi Gülistan. Liseyi bitirdikten sonra eğitime devam etmek istememiş. Tüm insanların burada yaşananları görmesi gerektiğini sık sık tekrarlıyor. 

‘CİZRELİ TOKATLI GÖRSÜN JÖH’

Gülistan’a, “Peki sen buradan Türkiye’nin batısının buraya bakışını nasıl değerlendiriyorsun” diye soruyorum. Gülistan, “Abi bak şu sokaktan dönünce az ileride JÖH’ün PÖH’ün yazıları var. Onlara bir bak. Birisinde, ‘Cizreli Tokatlı görsün JÖH’ diye yazıyor. Benim batıdaki insanlarla bir sorunum yok. Ama kardeşiz deyip, kardeşine zulüm yapmasını anlamıyorum” diyor. 

‘ARAMIZDAKİ İNSANLIK KÖPRÜLERİ BOMBALANMIŞ’

“Birlikte ses çıkarsa bu savaş durabilir mi” sorusuna Gülistan, “Bizim aramızdaki insanlık köprüleri bombalanmış, benim bir umudum yok şu an. İnsanlığımızı yeniden kazanırsak birlikte barışı getirebiliriz. Anlamak çok zor değil. Dilimizle konuşmak, yaşamak istiyoruz. Dilimizi tutup kesiyorlar. Dilimizi kabul etmiyorlarsa bile bu insana yapılan bir zulümdür. Dil kesilir mi diye vicdanıyla bize ses versinler. Ama yok gerçekten umudum yok. Bodrumda insanlar yakıldı. Burası yıkıldı, yakıldı bu sessizlik anlaşılır değil. Biz çok incindik. Hayatımız karardı” diyor. 

KÜRDÜN ACIMAYA, KARDEŞLİĞE DEĞİL, EŞİTLİK VE ÖZGÜRLÜĞE İHTİYACI VAR

Beyazıt Sokakta evlerin önünde bekleyen insanlara yöneliyoruz. Kamerayı açıyorum, röportaj talebinde bulunuyoruz. 45 yaşında olduğunu belirten Selahattin isimli yurttaş, “Kamerayla görüş vermeyiz. Dün daha röportaj veren herkesi toplayıp götürdüler” diyerek reddediyor. “Hangi kanal” diye soruyor. “Hayat Televizyonu ve Evrensel Gazetesi’nden” diye yanıt veriyoruz. Kayıt almadan yazabileceğimizi bildirerek, “Hayat TV, İMC TV’yi izliyoruz. Bizi bu kanallar anlatıyor. Biz size güveniyoruz. Ama anlayın bizi” diyor. 

‘HÂLÂ BARIŞ UMUDUMUZ VAR’

Selahattin, “Ben Evrensel gazetesi aracılığıyla batıya seslenmek istiyorum. Herkes bugün bizim büyük bir travma yaşadığımızı bilsin. Bu acıyı anlatmak zor. Ama bizim hâlâ barış umudumuz olduğunu herkes bilsin. Bizim kimseden kopmak gibi bir isteğimiz yok. Bu sorun müzakere ile çözülür. İlla ki çözülmeli. Bunun için bir araya gelmemiz lazım. Ama biz bunu derken, herkes Kürde acısın demiyoruz. Taleplerimiz var. Burada bir direniş varsa bunu anlamaları lazım. Biz savaş bitsin derken, çözüm istiyoruz. Bu halk yıllarca bu tarvmayı yaşadıktan sonra yeniden daha güçlü ayağa kalkıyor. O yüzden çözümden başka çare yok. Kürdün acımaya değil, kardeşliğe değil, eşitliğe ve birlikte başka halklarla özgür yaşamaya ihtiyacı var. Bunu birlikte kuralım. Hükümete çağrımız yok. Gerçekten halklar bir araya gelse bu sorun çözülür. Budur önemli olan” diyor.