Kadın olmanın zorlukları

Malatyalıyım, 17 Yaşında iki kuma üzerine satıldım para karşılığı. Benden 30 yaş büyük, yani babam yaşındaki bir adamla evlendirilmiştim.
Sadece o evde bir hizmetçiden farksızdım ve eşimin bir malıymışım gibi görüyordum kendimi. Kendi kendime düşünüyordum, bu evde kimim, neyim, eş nedir... İki kadınlı bir erkekle yaşamayı düşününce bana ızdırap veriyordu. Yapacağım pek fazlada bir şey yoktu. Çünkü sesimi çıkardığım zaman o evden kovulacağımı biliyordum. Ailem denen o tüccarlara da geri dönemeyeceğimi bildiğim için, düşündüklerimi de kimseyle paylaşamıyordum. O yüzden sesimi çıkaramıyordum.
Eşim erkek çocuğu yok diye benimle evlenmişti. Benimde 2 yıl çocuğum olmayınca başkasını düşünmeye başlamıştı ve benim gidip istememi istiyordu. Bunu da yaptı da. Beni gönderdi ona dördüncü eşi olması için gittiğim evde bana gereken cevabı vermişlerdi, olmayacağı yönünde tabi. Eve geldiğimde bir sürü hakarete maruz kaldım. Olmadığı için seviniyordum. Çünkü, başkalarının da benim gibi satılmasını istemiyordum. Daha sonra çocuğum olduğu gün çok mutluydum. O gün ant içtim, ben çocuklarımı satmayacağım. Onlara iyi bir anne olacağıma söz verdim. İki kızım, ikide erkek çocuğum var ve onlar benim her şeyim. Kendimi onlara adadım. Şu anda onurlu bir anne olmanın gururunu yaşıyorum. Çünkü çocuklarımı ben satmadım. Ben anneme hala anne demiyorum. Çünkü içimden gelmiyor, çünkü bütün gençliğimi, yaşam hakkımı ailem elimden almıştı. Bunu evlendiğim günden beri hissediyorum. Ama köle olarak satıldığım için o evde fazla söz hakkımın olmadığı için hiçbir şey yapamayacağımı düşünüyordum. Tabii ki Emek Partisi’yle tanışana kadar. Şimdi partiye gidiyorum ve de orda kadının değerini ve yerini daha iyi anlıyorum ve savunuyorum. Tabi bu geç olsa da bazı şeyleri başardığıma inanıyorum. Gelecekte benim gibi kırsal bölgelerde yaşayanların bir köle gibi satılmaması için. Tabi ki burada ve her yerde eğitimin ne kadar değerli olduğunu görüyorum. Eğitimli olsaydım bunların hiç birini yaşamayacaktım. Ekonomik özgürlüğüm olurdu, kendi kaderimi kendim çizmiş olurdum.
Necmiye Yılmaz(Güngören/İSTANBUL)