09 Nisan 2008 00:00
Kıraçta yok o kadar çok ki
Sermayenin köyünden sürdüğü emekçilerden oluşan İstanbulun yoksul semtlerinden birisi de Kıraç. Gurbete gelmenin sorunlarıyla boğuşan emekçiler, zorlukla buldukları işlerde patronların sömürü çarklarının zorluğunu yaşıyorlar.
Sermayenin köyünden sürdüğü emekçilerden oluşan İstanbulun yoksul semtlerinden birisi de Kıraç. Gurbete gelmenin sorunlarıyla boğuşan emekçiler, zorlukla buldukları işlerde patronların sömürü çarklarının zorluğunu yaşıyorlar. Sömürü ve baskının altında ezilen işçi-emekçiler yeniden dayanışma, mücadele etme kültürünü yaratmanın sancılarını yaşıyor.
Sanayide çalışanların önemli bir bölümünü genç işçiler oluşturuyor. Örgütlenme ve dayanışma kültürü henüz zayıf olan Kıraçlı işçiler, her geçen gün yeni deneyimler kazanıyorlar. Tersane ve Davutpaşada yaşanan ölümler gibi henüz trajik bir ölüm yaşamamış olsalar da, Tuzla ve Davutpaşadaki işçilerle benzer koşullarda çalışıyorlar. İşçi sağlığı ve iş güvenliği konusunda önemli sorunlar yaşanan Kıraç sanayisinde, bu sorunlarla birlikte kentin yerel sorunları da işçileri boğuyor. Sosyal alanların yok denecek kadar az oluşu, özellikle genç işçileri kahve köşelerine yada internet kafelere mahkum ediyor. Geçmiş yıllarda Kıraç Kent Konseyini Yedi Gece Yedi Film etkinlikleriyle her gün 1500-2000 Kıraçlının izlemesi, yine bugünlerde yapılan futbol turnuvasına yüzlerce gencin katılması sosyal etkinliklere duyulan açlığın bir göstergesi adeta.
Yerel basında yapılan okul ve sağlık ocaklarına ilişkin sayısız reklam haberleri çıkıyor. Oysaki bunların bir çoğu hayır severler tarafından yapılıyor. Kıraçta hâlâ 70 kişilik sınıflarda ders yapılıyor. İstanbul kültür başkenti olacak ama Kıraçta kültür merkezi yok. Kütüphane yok yeşil alan yok denecek kadar az. Yoklar o kadar çok ki.... Elbette bu yoklukların nedeni yönetme anlayışından kaynaklanıyor. Bu anlayışta Ben bilirim. Ben yaparım. Benim çevrem nasipleniri ortaya çıkarıyor.
Savaş Gülelçin (Kıraç/İSTANBUL)