ARA SIRA

Türkiye kuruluş mantığından uzaklaştıkça yaşadığı sorunlar içinden çıkılmaz bir hal almış durumda. Özellikle son 30 yıla damgasını vuran Kürt sorununun çözümsüzlüğünden kaynaklı olarak yaşanan açmaz ve tıkanıklık, geleceğimizi tehdit eder byuta varmıştır.
Sorunların anası konumundaki Kürt sorunundan kaynaklı yaşadığımız insan kaybı, halklar arasındaki birliği, bir arada yaşama umudunu ve kardeşlik ruhunu zedelerken, şovenizm ve faşizm tehlikeli boyutlara ulaşma işaretleri veriyor. Sokaklarda yaşanan linçler, yakılan dükkânlar, Kürt yurttaşlara karşı dışlayıcı yaklaşımlar önemli işaretlerdir. Düşünce özgürlüğü, örgütlenme ve ifade özgürlüğü önündeki antidemokratik, baskıcı yaklaşımlarda egemenlerin sığındığı ilk gerekçe, bölünme ve “terör” fobileri oluyor.
Devletin ve burjuva siyasetçilerin Kürt yurttaşlara yaptıkları ayrımcılık ve dışlamanın sınırı yok gibi gözüküyor. Bir yandan gençlerin “dağda dolaşacağına ovada siyaset yapmasını” yeğleyenler, diğer taraftan da DTP’nin demokratik ve siyasi mücadelesinin önünü kesmeye, hatta siyasal faaliyetine son vermeye çalışmaktadırlar. Kürt halkı yoksulluktan, ihmallerden, inkardan, savaştan yorulmuş bir halktır. Sorunlarına demokratik ve siyasi çözüm isteğinde samimidir ve bunu her fırsatta dile getirmektedir. Kürt yurttaşların Meclis’e gönderdiği DTP milletvekilleri de bu açıdan temsil yetkisine sahiptirler. Eğer Kürt sorununda gerçekten kalıcı bir çözüm isteniyorsa, ilk yapılacak şeylerden biri DTP’nin özgürce çalışmasına izin verilmeli, kapatma davası sonlandırılmalıdır.
Kürt sorunundan kaynaklı yaşadığımız insan kaybı, dünya üzerinde yaşanan büyük savaşlara eş değer bir sayı ifade ediyor. Bu savaşla, insani değerlerden, hukuk ve demokrasiden uzaklaşıyoruz. Elbette kaybettiğimiz sadece bunlar değil, Kürt sorunu yaşamımızın tümünü etkiliyor. Sosyal devletten uzaklaşırken işsizlik hızla artıyor, kazanılmış haklarımız elimizden alınmak isteniyor.
Hayatın tümü paralı hale getiriliyor: parasız sağlık, parasız eğitim hayal olurken mezarda emeklilik yasalaştırılıyor. Ne ilgisi var, diye düşünülebilir. Ama bu yaşadıklarımız ile Kürt sorununun çözümsüzlüğü arasında direkt bir ilişki vardır. Öyle ki boğazımızdan kesilen, elimizden alınan ekmek, şiddet politikalarının malzemesi yapılıyor. 24 yıllık çatışmalı süreç boyunca harcanan para resmi açıklamalara göre 400-500 milyar dolar ile ifade ediliyor. IMF kapılarında üç beş milyar için dilenildiği düşünüldüğünde çatışmanın maliyetinin büyüklüğü anlaşılıyor. Yine büyük bir şoven dalga ile gerçekleştirilen sınır(içi) dışı operasyonlarda kullanılan her bir savaş uçağının tek bir uçuşunun on binlerce dolara mal olduğunu göz önüne aldığımızda, Kürt sorunu ile emekçilerin, işçilerin nasıl bir ilişki içerisinde olduğu daha iyi anlaşılıyor.
Ekonomik olarak fakirleşmemize, insani ve evrensel değerlerden koparılmamızın gerekçesi haline getirilen Kürt sorununun çözümü, herkesten fazla emekçileri ilgilendiriyor.
Tek bir insanın dahi burnunun kanamaması için emekçiler rolünü oynamalı, kardeşliğin gücünü göstermelidir. Sorunun çözümünde aktif rol, emekçilerin ve Kürtlerin siyasal temsilcilerinin olmazsa, meydan emperyalistler ve yerli işbirlikçilerine kalacaktır.
Emperyalistlerin ve işbirlikçilerin çözümü ise sınıfın ve halklarımızın çıkarlarına ters düşer. Giderek uluslararası bir boyut kazanan Kürt sorununda Türk ve Kürt emekçilerin çıkarını gözeten bir çözüm için emekçilerin üretimden gelen gücünü kullanmasının zamanıdır. Fabrikalarda, alanlarda oluşturulacak sınıf ruhu çözümün ruhu olmalıdır.
Tüm emekçiler çocuklarının geleceği için, ülkenin tam bağımsız ve demokratik özgür bir ülke olması için, bugüne kadar yaşanan şovenizm zehrinden kurtularak sınıfın birlikteliği ve halkların kardeşliği için, emekçi çözümü için daha fazla mücadele etmelidir.

DİSK Yönetim Kurulu Üyesi ve Gıda-İş Genel Başkanı
Celal Ovat*