Başka bir kayıp savaş

Her zamanki tantanayla Obama yönetimi, Afganistan’daki yeni savaş stratejisini açıkladı. Görünürde fazla bir şey ifade etmiyor. Eğer Bill Gertz’in 26 Mart’ta Washington Times’ta anlattığı doğruysa, ilk anda göze çarpandan daha fazlası var. Gertz’in haberine göre;
Obama yönetimi, yeni Afganistan stratejisi ile ilgili güçlü bir iç tartışma yürüttü. Konuyla ilgili ABD yönetiminden iki kaynağa göre politika uzmanları stratejiyi kapsamlı hale nasıl getirecekleri üzerinde görüş ayrılığına düştüler. Bir tarafta Başkan Yardımcısı Joseph R. Biden, Dışişleri Bakan Yardımcısı James B. Steinberg, Afganistan’ı dengelemenin asgari stratejisinin görüşmelerinin kamuoyundan gizlenmesini savundular. Bu görüşün amacı, Afganistan’da sivil ve askeri olmayan çabaları sınırlamak, El Kaide ve Taliban’ın güvenli sığınaklar edinmesini önlemenin nesnel bir askeri temeli üzerinde odaklanmaktı.
Tartışmanın diğer tarafına öncülük eden, bölgenin özel temsilcisi Richard C. Holbrooke ve Hillary Clinton’la ABD’nin Merkez Komutanlığına liderlik eden General Richard David H. Petraeus’tu. Kaynaklara göre, Holbrooke- Petraeus-Clinton kutbu galip geldi. Sonuç, uzun vadede askeri ve sivil programla Afganistan’ı en azından gelişmiş demokratik devletlere uygun olarak yeniden inşa etmek oldu.
Başka yerlerde bu tür yazılar görmedim. Gertz’in yazısı doğru olmayabilir. Ancak eğer doğruysa, Obama yönetimi Afgan savaşına yeni başladı ve onu kaybetti.
İronik bir biçimde, yayınlanan karar, başka bir kaybedilen savaş olan Irak savaşında Bush yönetiminin hatasını tekrarladı. Irak’ta Sünni-Şii iç savaşındaki son aşama şimdi şahlanıyor. Sorunun üstesinden gelebilecek şeyin operasyonlardaki başarı ya da taktiksel olmadığını anlamayan birinci hata ele geçmez stratejik durumlar düzenliyor.
İlahi müdahalenin kısası, hiçbir şey Afganistan’ı modern, gelişmiş ve demokratik bir devlet haline getiremez. Domuzlar sadece uçmayacaklar, önce F15’lerle it dalaşını kazanacaklar. Afganistan olsa olsa Afganistan olur: fakir, geri kalmış, uyuşturucu temelli ve düşük düzeyde bir ekonomiyle lanetlenmiş, güçlü yerel savaş efendileri ile zayıf bir devlet. Bu Afganistan ki onun en iyisidir. Mevcut durumu sağlayan yabancı bir güç için zor olabilecek işgali gerçekleştirme savaşının seviyesini düşürmeyecek, uzun vadede yerleşim gerçekleşmeyecek.
Aslında Başkan Yardımcısı Biden tarafından öne sürülen en küçük hedefler bile elde edilebilir değil. Taliban’ın Afganistan’daki güvenli sığınaklarını reddedemeyiz. Çünkü Taliban, Afganistanlılar. Paştun nüfusunun ana bölümünü oluşturuyorlar. Biz Afganistan savaşının halledilmesinde en fazla El Kaide’nin tasfiye edilmesini umabiliriz. Ki bu gerçekçi bir stratejidir. Taliban’ın El Kaide’yle bağlantısı ideolojiktir ve dürtülerin doğru kombinasyonu, genellikle ideolojik bağlantıları koparır.
Pragmatizm yerine, bu sınırlı hedefe ulaşmayı amaçlayan gerçekçi bir yaklaşım, Don Kişot gibi elde edilemez bir maceraya kapıldığımızı gösterir. Tekrar söylüyorum Afganistan savaşını kaybettik. Askeri ya da değil fark etmez; erişilemez olanı istemenin anlamı yok.
Burada, Obama yönetimindeki küçük ‘değişimin’ ne ifade ettiğini gördük. Neoliberal ile neomuhafazakarlar arasındaki fark çok azdır. İkisi de Yeni Dünya’da ve modernleşen yeryüzündeki küresel geleceğin militan müritleri. Milyarlarca insan modernizme karşı ölümüne savaşmak istiyorken bu ideologların bakış açısı, önemsiz bir askeri engel olan Pregel nehri gibidir. Daha fazla avcı satın almaya ihtiyacımız var.
Bu arada para azalıyor. Eski rejim sendromu, her zamankinden daha büyük görünüyor:Yalnızca korumuyoruz, gereksiz yabancı bağları ve borçları da artırıyoruz. Borç verme isteğimiz azalıyor ve paramızın değerini düşürüyoruz. Tarihçiler bunu daha önce birçok kez gördüler. Asla mutlu sonla bitmedi.
Görünen o ki Afganistan başka bir imparatorluğun kabristanı olacak.
William S. Lind, 31 Mart 2009