00 0000 00:00
Taş var taş var
Keşke, Orhan Veli ile Oktay Rıfat kadar gülümseyerek isteseydik taşımızı ağaçtan. Biz şimdi çocuklarımızı istiyoruz hapisten
Ağaca bir taş attım;
Düşmedi taşım,
Düşmedi taşım.
Taşımı ağaç yedi;
Taşımı isterim,
Taşımı isterim!
Keşke, Orhan Veli ile Oktay Rıfat kadar gülümseyerek isteseydik taşımızı ağaçtan. Biz şimdi çocuklarımızı istiyoruz hapisten
***
Bugün Türkiyede Diyarbakır, Adana, Mersin, Hatay, Mardin, Siirt, Şırnak, Van ve İzmirde 13-17 yaş arası 800 civarı çocuk, Türkiye Cumhuriyetinin 80li yıllarda imzaladığı BM Çocuk Hakları Sözleşmesine aykırı olarak, 2006 yılında değişiklik yapılan Terörle Mücadele Kanunu sebebiyle yetişkin koşullarında yargılanıyor.
Bu satırlar çocuklar için adalet isteyen aydınların öteki aydınlara ve toplumun diğer kesimlerine ulaşmak için yazdıkları mektuplardan birinden alınmıştır.
***
Geçen haftalarda Evrenselde yayımlanan Halka Yol Gösteren Çocuklar başlıklı yazımı bu hafta da devam ettirmeye zorunluyum.
Beni buna Türkiye Cumhuriyeti zorlamaktadır.
***
Mahkemelerde, hukuk sistemlerinde yeri nedir bilmiyorum ama sorulması gereken soru şudur: Bir insan neden ötekine; bir halk polise, jandarmaya neden taş atar? Toplumsal mutluluğun olduğu yerde kim ölümü göze alarak, çoluğu çocuğuyla tankın, topun önüne kendini atar?
***
Ülkedeki yasama ve yürütme Kürdiyede çocuklara karşı bu sorunun adaletli bir yanıtını vermedikleri için mülkün temeli olan adalet de çocukları Terörle Mücadele Yasası kapsamında yıllarca cezayla yargılıyor.
***
Bu sorunun muhatabı olan güçler ve kişiler, soruya insanca, adalet bilinciyle yanıt verdiğinde konuşacağımız çok az şey kalacaktır. Zira o zaman çocuklar silaha karşı taş atmak yerine, bir soruya hukukun gelişmiş biçimleriyle, adalet duygusuyla, insana öncelik tanınarak nasıl yanıt verildiğini öğrenecektir.
***
Peki, Kürt çocukları taş atmadan adalet arayabilir mi?
Gandi bunu yapmıştı.
Kürt aydınlarının, yoksullarının, kadın ve çocuklarının da yaptığı, yaklaşık yüz yıldır budur: Silahsız direniş, iş birliği yapmamak, kendi kimliklerini dünyaya duyurmak, yüzlerce binlerce insanın öldürüldüğü bir savaşın durması için neredeyse her yolu denemek...
Ama olmuyor işte.
***
Bir ölüye bakmak istemeyen, ama gözünü o ölüden alamayan bir çocuk/ çocuklar/ çocukluk getirin aklınıza Durum tam budur.
Akan bu kanın durup durmayacağını bilmiyor o çocuklar. Mahkemelerin, kendilerini savaş suçlusu olarak yargıladığını öğreniyorlar şimdi de Çocukların yargılanma biçimine iyi bakarsanız göreceksiniz; Terörle Mücadele Yasası, aslında egemen olanın çıkardığı bir savaş/ iç savaş yasasıdır.
***
Türk milliyetçiliği, Kürtler başta olmak üzere öteki uluslardan ve inançlardan insanları ikinci sınıf sayan düşünüş ve davranış biçimi, Britanyanın Hindistanda uyguladığı ırkçılık politikalarının bütün deneyimini devralmış olarak yapıyor fenalığını.
Profesyonel bir gaddarlıkla
***
General Suharto rejimi, Endonezya bağımsızlığının kahramanı da olan Sukarnonun, halkın oylarıyla seçilmiş hükümetini, ABD desteğiyle 1965te devirdi. Çünkü Sukarno, dış politikada sıkı bir Üçüncü Dünyacıydı ve yasal bir parti olan Endonezya Komünist Partisi, komünist-blok ülkelerindekileri saymazsak, dünyanın en güçlü komünist partisiydi. Suhartonun ilk başarısı, Komünist Partinin neredeyse tüm üyelerinin acımasızca katledilmesi oldu.
Bu 9 kare fotoğraf, bütün bunların yaşandığı Doğu Timorun başkenti Dilide Yıl 1999.
Doğu Timor, birkaç yüzyıl boyunca Portekiz sömürgesiydi; tıpkı birkaç yüzyıldır Hollanda sömürgesi olan Endonezya gibi.
Endonezyanın halkı, zor (+) yolsuzluk formülü sayesinde milli birlik içinde tutmaya çalışan askeri diktatörlüğü, bir adanın yarısına sıkışmış olan komşu bölgeye (Doğu Timor) dönük yayılmacı milliyetçiliği yüzünden Doğu Tmoru işgal etti. İşte bu dokuz kare fotoğraf, bu işgalden kurtuluş çaresi arayan insanlardan birinin öyküsüdür.
Öldürülen genç insanın adı Bernardino Guterres. Tarih 26 Ağustos 1999. Fotoğrafı çeken John Stanmeyere, World Press Photos 2000 ödülü verildi.
***
Birinci kareden başlayarak Bernardino Guterresin eşyasına, giysisine dikkat edin. Terlikleri elinde ve pantolonunun cepleri taş dolu Kanı elinde taşıdığı terliklerini ve taşlarını boyuyor. Bernardino Guterresin o taşlardan başka şeyi yok. Bir de arkasındaki adamlara bakın ve gelip Guterresin ölüp ölmediğini kontrol eden zatın kibirli titizliğine.
Ve 2000 yılında Doğu Timor bağımsızlığını ilan etti.
Ne bağımsızlık ama; yıkımın, aşiret kavgalarının içine çekilmiş bir halkın bağımsızlığı
Kan Kan Kan
***Şimdi bu yazının karşısında düşünüyorum.
Benim düşündüğüm bu 10 dakika içerisinde, UNESCOnun verilerine göre dünya silahlara 24 milyon dolar harcayacak
3 yüz 50 çocuk açlıktan ölecek
Dünyada çalışan ve çalışmayan doktor sayısının 25 katı asker var
Ben bu satırları yazdığım için sinirlerim daha beter oluyor. Yazarak düşünmek insanı deli, hırçın, acılı ediyor
Şu anda yeryüzünde bütün insanlığa, insanlık var olduğu sürece yetecek denli yiyecek var Ama yılda 50 milyon Afrikalı, Avrupanın dış politikası nedeniyle açlıktan ölüyor.
***
Onuncu fotoğraf Filistinden
Taşı atan Edward Said, karşılaştırmalı edebiyat profesörü, aktivist ve teorisyendir. Filistinli Hristiyan bir baba ile Lübnanlı Hristiyan annenin Filistinde dünyaya gelmiş tek oğludur...
Ölünceye dek (2003) dünyanın ve Amerikanın en büyük üniversitelerinde ders vermiştir. Filistinlilerin safında durup İsrail askerlerini taşlarken, İsrailli askerlerin duyacağı sesle şunları haykırıyor:Bana bu taşı attırmak için adeta baskı yapıyorsunuz. Kötülüğünüz karşısında yapacak başka şey bırakmadınız. Alın işte bir taş da benden, alın bir taş daha.
Göğe bakma durağı - Tevfik Taş