ÖZGÜRLÜKLER

Bir ses.
- Kaybettik!..
Uçup gitti bir kardeş yürek.
Hapiste mi, hastanede mi, evde mi olduğunun önemi yok son tahlilde.
Hayat açısından böyle.
Hapistekiler için doğal olarak soracaksın.
- Niye öldü?
Kanserdi, kalpti, veremdi yanıtlarına, sert yanıtlar vereceksin. Soracaksın!
- Öyleyse neden hapisteydi, neden tahliye edilmedi?
Bir ses.
- Babamı kaybettik!
- Abimi kaybettik!
- Kaybettik!
Bu ‘bir ses’leri çoğu insan yaşamıştır; çeşitli yaşama durumlarında…
İnsanlar çeşitli durumlarla veya durumlarda karşılaşırlar ve o durumları izler ya da yaşarlar ya da yaşanmışlıkları öğrenirler.
Hapishanelerdeki hasta tutuklu ve hükümlüler için duyarlık çağrıları oluyor, eylemler gerçekleştiriliyor. Biliyorsunuz, yaklaşık 120 bin insan, şu anda- genç ya da yaşı ilerlemiş insanlar- zindan karanlığında tutuluyor. Zindan karanlığı…
Zindan karanlığı bir niteleme, betimleme…
Neyi anlatıyor dersiniz? Keyfiliği…İşkenceyi…İnsan onuruna aykırı koşullarda tutulmayı ve insan onuruna aykırı muameleyi…
Kırk-elli yıl önceydi. Kızak kayardık karlarda çocukken, memlekette…Şarkılar türküler söylerdik. Top peşinde koşardık bahçelerde, tarlalarda.
O yaşımızda bilemezdik oyun oynama hakkı tanınmayan çocukları.
Şimdi de aynı şeyler oluyor. Oysa biliyoruz ki, bütün çocuklar masumdur. Ama ‘terörist çocuklar’ icad edildi.Koca koca adamlar böyle söyler oldu.Taş atan çocuklar için böyle söylenir oldu.Oyun yaşındaki çocuklar tüfek dipçikleriyle ve öldüresiye işkenceye maruz kalmaktalar. Görüyoruz, yaşıyoruz. Çocuklar için bayramların ilan edildiği bir ülkede oluyor bunlar…
Hapislik konusuna tekrar dönelim. Hapishanelerde tedavi edil(e)mediği için hayatlar sönmekte. Hep sönmekteydi bu memlekette.
Şimdilerde olanı kaydedelim ve hatırda tutalım: Güler Zere kanser hastası mıdır değil midir? Hastaysa, bu muamele niye? Hekimin, hastasının suçuyla ne ilgisi olabilir? Hasta hastadır. O kadar! Bunun istisnası olamaz. Zengin fakir, Alevi Sunni, ateist her ne ise, ister komünist ister faşist, isterse ayrılıkçı ve sair suçlamalar altında olsun hasta…O bir insandır ve gereği ne ise yapılır.
İnsanların karşılaşması ve insanların vedalarından söz ediyorduk..
Karşılaşmalar hep vardır.
Vedalar da…
Ta 1971 yılının eylülü mü desem ekimi mi, bilemiyorum. İki çocuk (hadi genç diyelim 17-18 yaşındaki halimize) bizden önce üniversiteye gelmiş hemşehrilerimizi ziyaret için Hacettepe Üniversitesi’nin Hamamönü’ndeki yurdunun kapısının önündeki banklarda oturmuşuz. Birimiz bir Akdeniz ilçesinden gelmiş, diğerimiz Karadeniz…Birimiz hukuk öğrencisi, diğerimiz mühendislik…Sabah gün ışıyacak da, öğrencilere anons edilecek…O gün başladı dostluğumuz Fethiyeli Osman Tunç’la…Bu karşılaşma 38 yıl sürdü, geçen hafta Cuma günü vedalaştık. O şimdi yıldızlar ülkesinde...
Ernst Bloch Umut İlkesi’nde, “Mesele, Umut Etmeyi öğrenmektir” der. (Çeviren Tanıl Bora,İletişim Yayınları, İstanbul, 2007,s.19) Umut etmek karşılaşmaları ve vedaları da içerir. Ama en çok da mücadeleyi. Hepsi hayatın içindedir. Vardır. Hayat sürekli bir oluş halindedir. Düzenler, sistemler, savaşlar, barışlar, aklar ve karalar hepsi hayatın içindedir. Çocukluk, hapislik, hastalık, dostluk…Karşılaşmalar ve vedalarla sürer hayat da bu iki zaman diliminden bakarız nedense. Halbuki başka türlü de bakılabilir.Karşılaşmalar ve vedalar sonsuzdur. Hareket ve mücadele her yerdedir. Vedalarla ve vedalardan sonra da sürer hayat. İnanmak lazımdır buna…Hayat sürer…
Sürer mi?
- Evet sürer.
Belki…
HÜSNÜ ÖNDÜL