KİRVEME MEKTUPLAR

Kirvem,
Senin de bildiğin üzre, geçtiğimiz günlerde Yunanistan’da ölen Aram Dikran’ın, kendi vasiyeti üzerine cenazesinin Diyarbakır’da toprağa verilmesiyle ilgili basında hayli haberler yayınlandı.
Gerek ailesinin, gerekse Diyarbakır Büyükşehir Belediyesi’nin bu konuda, yani Aram Dikran’ın vasiyetinin gerçekleşmesi için “yetkili makamlar” nezdinde sürdürdükleri girişimlerin sonuç vermemesi nedeniyle bu “son arzu”nun yerini bulmadığı da keza malum…
Aslında, eninde sonunda günün birinde “öte tarafa” gitmeye daha doğdukları ilk andan itibaren ister istemez mahkum olan biz fani kulların, hani tek tük istisnaları bir kenara bırakırsak, genelde büyük bir çoğunluğunun, “gerçek” diye nitelediği bu alemde kendilerince hayal edip, umutla, sabırla bekledikleri sürüsüne bereket “maddi-manevi” dileklerinin gerçekleşmediği maalesef yine malum ama, beri taraftan kimilerinin kendi inançlarınca ölümlerinin ardından sonsuza dek süreceğine inandıkları öte taraftaki “yeni” yaşamlarına kapı aralamadan önce, şu ya da bu konuda son kez “vasiyet” babında dillendirip, veya yazıp çizip kasalarda sakladıkları son arzularının yerine getirilmesini arzu etmeleri, belki de “insani” açıdan ölümsüzlüğe karşı bu yolla sanki bir nevi duygusal bağlamda direnme, ya da bunun bir nevi tatmini mi, kim bilir…
Öyle ya böyle, işin laf ola beri gele kabilinden “felsefi” boyutunu bir kenara bırakırsak, görünen o ki; tanrının bir “garip” kulu olarak daha hayata “cee!” der demez, elinde olmayan nedenlerle, atalarının doğduğu topraklardan uzakta sürdürdüğü yetmiş dört yıllık ömrünün sonucunda bu son yolculuğuna Diyarbakır’daki Ermeni Mezarlığı’ndan başlayıp, dolayısıyla “son bilet”inin bu topraklardan kesilmesini arzu etmesi, onun sandığı kadar kolay değilmiş…
Nitekim ülkemizin dışişleri, içişleri, kültür bakanlığı yetkililerinin kendi aralarında ustaca paslaşıp, birbirlerine attıkları çalımlarla, hani deyim yerindeyse kırk dereden su taşıyıp, işi mümkün mertebede yokuşa sürükleyip, nihayet “No!” demelerinin asıl nedeni, “yabancı uyruklu” olan birinin ülkemizin topraklarında gömülmesi “mevzuat”ımıza tersoymuş, bu nedenle de falan filan feşmekan…
Ehh! Tabii ki, bir ülkenin “mevzuat hazretleri”nin onun bunun hatır belasına, veya huyu suyu hürmetine şıpınişi değiştirilip, yozlaştırılıp, anında devreye sokulmasını beklemek, hatta bu ve benzer hususlarda sırf adamına göre “minareye kılıf uydurmak” yaklaşımının hukuk devletinde asla olmaması gerçeğine yürekten eyvallah ama, beri taraftan tam da şu sıralar Kürt meselesi’nin henüz ne olduğunu bilmediğimiz “açılım”larla bir an önce halledilip, “barış” ortamının yaratılmasına hesapça çalışılırken, ömrünü, barıştan yana seslendirdiği Kürtçe, Ermenice, Türkçe, Arapça türkülerle noktalamış bir “dengbej”in bu son arzusunun gerçekleşmemesinin nedeni, gerçekten de kimi “bürokratik” engeller yüzünden miydi, yoksa tam aksine bürokratik engeller bahanesiyle aslında gizlenmeye çalışılan o hep bildik, o hep değişmeyen kafa yapısı sonucunda aynı noktada çakılıp kalınan köhne zihniyet miydi?
Yıllar yılı etnik kimlikleri inkar edildiği gibi, keza türküleri dahi yasaklandığı için, kendi anadillerindeki Kürtçe şarkıları Erivan Radyosu vasıtasıyla dinleyip, bu yolla “hasret gideren” bu insanların gönlünde taht kuran Aram Dikran’ın, vasiyetinin ardından bunu görev bilip kolları sıvayanların eli boş kaldıysa, hele hele bunun gerekçesi olarak da onun “Türk vatandaşı” olmayışının yanı sıra, ayrıca kimi hayali provokasyonlara kapı aralayacağını söylemek ne denli inandırıcı bilinmez ama, yine de bana öyle geliyor ki, bu coğrafyadan, Anadolu’dan sürgüne, tehcire çıkarılan bir neslin ardından, geride kalan yıkık bir kilisede kılınacak bir cenaze namazıyla son yolculuğuna uğurlanamıyan bir barış elçisinin, bu ülkenin vatandaşı olmadığı için iki karışlık “ata” toprağıyla buluşmasını engelleyip, üstelik bir de bunun sorumluluğunu dolaylı yollarla da olsa sanki Aram Dikran’a yükleyenleri; tarih, dün affetmedi, bundan sonra da affedeceğini hiç sanmıyorum Kirvem!
MIGIRDİÇ MARGOSYAN