EVRİM/DEVRİM

“Kürt Açılımı” bütün haşmetiyle Türkiye’nin gündemine oturmuş durumda.
Hareket noktası ırkçı milliyetçilik olan Bahçeli gibi kimileri, böyle bir açılımı “vatana ihanet” olarak niteliyor. CHP de, MHP gibi “görüşelim” önerisini ve randevu talebini bile reddediyor.
Başbakan ise bakan ve vekillerini bile ağlatan çok ileri ve demokratik içerikli görünen konuşmalar yapıyor. “Çözeceğiz”, “Kökten çözmenin zamanıdır diyoruz” diyor. “Tarihsel fırsat”ın en temel yönü olarak Amerikan isteğinin oluşturduğu sıkışıklık zorluyor. “Yıl sonunu bulamayız, o kadar rahat değiliz” diyor. Sıkışıklık yalnızca Amerikan istekleriyle ilgili değil. Ama Irak’tan çekilmeye yönelmiş ABD’nin kendi boşluğunu doldurmayı Türkiye’ye yüklediği, bunun gereği olarak ise bir Türk-Kürt yakınlaşmasını öngördüğünü herkes görüyor, kabul ediyor. Bunu Civaoğlu, T. Akyol, H. Cemal gibileri iyi, TKP gibileri kötü buluyor.
“Açılım”a ilişkin başlıca kötülük, demokratik bir yaklaşım ve sürecin değil Amerikan çıkarlarının ürünü olmasıdır; bu kesin. Peki, bu nedenle, Kürt sorununun az-çok demokratik bir çözümü, hiç değilse ülkenin bir “normalleşmesi” olanaklı sayılmamalı mıdır? TKP türü “ABD’nin bölgedeki hegemonya tasarımı, bize bir çözüm olarak yutturulmak isteniyor” denerek ret mi edilmelidir? “Bugün müjdesi verilen gelişme, insanlarımızı kaynaştırmayıp ayrıştırmakta, yeni ve daha derin çatışmalara çanak tutmaktadır” yaklaşımı mı benimsenmelidir? Yani çatışmalar sürse, Türk ve Kürt gençleri ölmeye devam etse, sınıf mücadelesinin gelişmesinin önünde milliyetçi çitler dikili duragitse mi daha iyidir? Bu mu tercih edilmelidir? Bunun milliyetçi-ırkçı bir tutumun belirtisi olacağı ortadadır. Üstelik TKP’nin “silahsız çözüm” olarak ileri sürdüğü “PKK’nin silah bırakması, TSK operasyonlarının durması, genel af” gibi taleplerdir ABD ve AKP’nin de gündeminde olanlar. Bunları neden savunmaktadır öyleyse?
Sorun, ABD ve AKP’nin “çözelim” tutumunda değil, içeriğindedir. Başbakan’ın “Annenin ideolojisi yoktur, annenin siyaseti yoktur, sağcılığı solculuğu yoktur” deyip Türk ve Kürt analarının aynılığını vurgulaması kuşkusuz kötü değildir. “Vatan topraklarını birlikte savunan, birlikte şehit ve gazi olan bizler değil miydik?” demesi iyidir tabii. Kötü denmemeli, yetmediği söylenmelidir!
Ya “Oğlu her ne sebeple hayatını kaybetmiş olursa olsun, Yozgat’taki anne ile Hakkari’deki anne, oğullarının başında aynı duayı ediyorsa, evladı için Yasin ve Fatiha okuyorsa, cemaat aynı kıbleye dönüyorsa…” içerikli konuşmalarla Kürt ve birlik sorununu dini temelde ele almaktadır. Oysa ulusal bir sorundur.
Ya da “açılımı” “milli birlik projesi” olarak tanımlamakta ve zamanında yüksek perdeden buyurduğu “Tek millet, tek devlet, tek bayrak” noktasına dönmektedir. “Tek devlet ve tek bayrak” Kürtlerce sorun sayılmamaktadır. Ancak Türkler ve Kürtlerin, Baykal’ın dediği gibi “tek millet” olmadıkları kesindir. “Herkesin etnik kimliği onun şerefidir. Ama hepimiz Türk milletinin bir parçası olduğumuzu unutmayacağız.” Hadi canım sen de! Kürtler “Türk milletinin bir parçası” değildir. Sorunun özü buradadır: Ya Türkle Kürt eşit sayılacaktır. Hem de aynı haklarla eşit sayılacaktır. İkisi de etnik kimliktir. İkisi de ulusal kimliktir. Ya da kandırmacadır. Evren’in “Kart-kurt” edebiyatına dönüştür!
CHP, MHP ile AKP’nin arasını bulmaya çalışan kimileri, iki “taraf”ın tutumlarının karşıt değil özünde paralel ve benzer olduğunu ileri sürmektedir zaten. E. Şafak, “devletin üniter yapısının korunması ve resmi dilin tekliği”nin CHP ile AKP’nin ortak tutumu olduğunu söylüyor. Ya da F. Bila, “Baykal, PKK silah bırakıp şiddetten vazgeçmedikçe genel af dahil birçok adımın atılamayacağını vurguluyor. Bu noktadan başlanabilir” diyor.
Yani: Kürtler Türktür. Eşitlik gereksizdir. Kürtler teslim olsun, olsun bitsin! Böyle olmayacaksa, iyidir!
MUSTAFA YALÇINER