YOLCULAR İÇİN EL AYNASI

Bir yolcu gördüm,
Kendi yaptığı yolculuklara inanmaz gibiydi.
Söylediklerine bakılırsa, kıyısından geçtiği uçurumların derinliğine, dağların yüksekliğine, ovaların bulut kümeleri altındaki ıssızlığına akıl erdiremiyor; çöllerin bu kadar sessiz kalabilmesine, hiç duramayacakmış gibi kabaran okyanus dalgalarının kumsalda usulca erimesine şaşırıp kalıyor; tanık oldukları bir yana, başına gelenlere inanabilmesi için yaşamış olması bile yetmiyordu.
“Bir fotoğraf makinesi al” dedim; “sadece seni inandırmakla kalmaz, başkalarını da seninle birlikte inandırır. Fotoğraf kanıttır.”
Önceleri aklına yatmış, razı olmuş gibi göründü, sonradan şiddetle karşı çıktı.
“Olabilir, ama ben yalnız başıma gezmek için yola çıktım” dedi; “gördüklerim gibi inançsızlığım da bana aittir ve yolculuğumun parçasıdır. Asıl onlar yoksa yollarda olamam ben. Gördüklerime ve yaşadıklarıma tanık gerekmez. Eğer bir gün başladığım yere geri dönebilirsem, yaşadıklarımın tek kanıtı yine kendim olacağım.”
ÖZCAN YURDALAN