27 Eylül 2009 00:00
ÖZGÜRLÜK
Şirin bir ilçemiz.Bir sendika Geleneksel 1. Palamut Bienalini düzenliyor.Bienalin teması Palamut olmasaydı neyle yaşardık?
Şirin bir ilçemiz.
Bir sendika Geleneksel 1. Palamut Bienalini düzenliyor.
Bienalin teması Palamut olmasaydı neyle yaşardık?
Duvarlarda Brechtten, Rosa Luxembourgdan, Komünist Manifestosundan alıntıları içeren afişler asılı.
Açılış günü bienal mekanında binlerce işçi, köylü, yoksul halk toplanmış.
Palamut Bienalinin açılış konuşmasını yıllarını cezaevlerinde geçirmiş küratör yapıyor: Bu, Türkiyede düzenlenen en politik bienal. Palamuttan ve zincirlerinden başka kaybedecek bir şeyi bulunmayanlar, kapitalist sistemin ezdiği, emperyalizmin boyunduruğunda yaşayan sizler; sosyalist mücadelenin devrimci sanatı yolunuza ışık tutsun diye başlıyor sözlerine.
Ne olur sizce ?
Bence şirin ilçemizin kaymakamı bienali yasaklar. Savcı sendika yöneticilerini illegal bir örgütün üyeleri, küratörü o örgütün militanı olarak niteleyen bir iddianame düzenler, bienalle ilgisi olan hemen herkes hakkında ceza davası açar.
Öyle olmazdı, bak 11. İstanbul Bienali (Palamut iliştirmesi hariç) aynı temayla açıldı; afişler dediğin gibiydi, küratörler daha da devrimci konuşma yaptılar ama bienali yasaklayan olmadı, savcı dava açmadı diye itiraz etmeyin.
Şirin ilçemizin Geleneksel 1. Palamut Bienaliyle 11. İstanbul Bienali arasında çok ciddi bir fark var. Bu fark birinciye bir sendikanın, ikinciye bir büyük holdingin büyük bankasının mali destek sağlamasından kaynaklanmıyor.
Aralarındaki fark, İstanbul Bienalini düzenleyenlerin, küratörlerin sosyalist mücadeleye nostalji perspektifiyle bakmaları ve, en önemlisi, bienale işçilerin, köylülerin, yoksul halkın gelmeyeceğini varsaymaları, hatta bundan emin olmalarıdır. Şirin ilçemizin 1. Palamut Bienali ise nostalji değil günümüz gerçekliği üzerine kurgulanmıştır, izleyicileri de işçiler, köylüler, yoksul halktır.
Bir sosyalist partinin ya da büyük bir sendikanın başkanı olsaydım on binlerce işçi, köylü ve yoksul halkla birlikte, kimimizin elinde Rosa Luxembourgun yazdıkları, kimimizin elinde bienalin, sponsor holdingin isminin üzeri sanatsal biçimde çarpı ya da sorgu işaretiyle vurgulanmış afişleri, söylemimizde Komünist Manifestosundan alıntılar bienalin açılışına katılır, bienal mekanlarındaki nostaljiyi günün gerçekliğine dönüştürmeyi tasarlardım.
11. İstanbul Bienalini işçilerin, köylülerin, yoksul halkın katılmayacağı varsayımıyla, hatta bundan emin olarak düzenleyenlerin, küratörlerin, sponsor büyük holding yöneticilerinin yaşayacakları şaşkınlığı, düş kırıklığını, paniği düşleyin
İşte o zaman 11. İstanbul Bienali gerçekten de Türkiyenin en politik sanat etkinliği olurdu.
Neden mi ?
Çünkü bienalin İnsan neyle yaşar? teması Emeğimiz olmasa neyle yaşardınız?a dönüşürdü.
YÜCEL SAYMAN
EVRENSEL EGE
Ege'den daha fazla haber, röportaj, mektup, analiz ve köşe yazısı...
