BAŞYAZI

Dün, Taksim ve çevresi; cop, gaz, çatışma, yaralılar, kelepçe takılıp sürüklenenler, panzerler, pis su sıkmalar ve gözaltılarla bir polis terörü alanına döndürüldü.
Taksim bir terör meydanına döndürülürken, aynı saatlerde Vatan Caddesi’nde İstanbul’un emperyalist işgalden kurtuluş günü (6 Ekim 1922) törenlerinde devletin yüksek görevlileri, bağımsızlığın, emperyalist işgalden kurtulmanın önemine dikkat çekiyorlardı.
Taksim’de sendikalar, emek örgütleri, çeşitli siyasi partiler ise “İstanbul emperyalist işgalden kurtuldu ise bu IMF işgali nedir; nedir bu İstanbul’un kalbinde toplanan insanlık düşmanı güruha gösterilen saygı ve sevgi?” dercesine, “IMF’siz, Dünya Bankasız bağımsız bir Türkiye” istiyorlardı. İstanbul’un da bir finans, IMF ve Dünya Bankası mekanı değil, halkların kardeşlik, insanlığın kurtuluş değerlerinin simgelendiği bir kent olmasını istiyorlardı. Ve Vatan Caddesi’nde yüksek perdeden bağımsızlık, emperyalizminden kurtuluş nutukları atılırken, Taksim’de “Gerçekten Bağımsız Türkiye” isteyenlere bu nutukçu yetkililere bağlı polis ordusu, elindeki bütün şiddet araçlarıyla saldırıyordu.
Bu bir çelişki miydi?
Aynı saatlerde, Harbiye’deki Kongre Vadisi’nde, IMF ve Dünya Bankası Üst Düzey Geniş Katılımlı Genel Kurul Toplantısı’nın açılışında konuşan Başbakan Recep Tayyip Erdoğan, bir yandan IMF’nin amaç ve ilkelerini büyük bir kararlılıkla savunurken, IMF’nin dünyanın yoksul halklarının tepkisini çeken acımasız sömürü ve yağma yöntemlerine de dikkat çekerek, bunların gözden geçirilmesini istiyordu. Dahası Erdoğan, bir adım daha atarak, IMF ve Dünya Bankası toplantılarıyla aynı saatlerde yapılan protesto eylemlerine de değiniyor; “Salonun dışında devam eden protestolara kulak vermek zorundayız” diye konuşuyordu.
Yani Başbakan Erdoğan’a göre dışarıda IMF’yi protesto eden kitleler “haklı”ydı! Ama Başbakan böyle konuşurken, Başbakan’ın içişleri bakanına bağlı polisler, gaz bombalarıyla o “haklı”, “IMF’nin seslerine kulak vermesi gereken” kitleye gazla, copla, panzerle, pis suyla saldırıyordu.
Bu saldırıdan sonra gösteri yapanlarla polis arasındaki çatışma yayılıyor, Taksim ve civarı sokaklar bildiğimiz, hemen her kitle eyleminden sonraki hale getiriliyordu. Dükkanların, banka şubelerinin camlarına; herkese, her gözüne kestirdiği kişiye saldırıp döven polis, gaz atmak için hastane, işyeri, durak vb. gözetmeksizin kalabalık görüldüğü her yere gaz bombaları ile saldırmak, onlarca (belki de yüzlerce) gözaltı, sokak aralarında kaçma kovalamaca ve ara sokaklardaki evlerin gaza boğulması… Akşama kadar şurada burada irili ufaklı çatışmalar …
Evet, dün Taksim’e çıkanlar, sadece taleplerini haykırıyor, IMF’yi protesto eden sloganlar atıyorlardı.
Başbakan ise içeride, IMF’nin ağa babalarına “Salonun dışında devam eden protestolara kulak vermek zorundayız” derken, polis dışarıda o “kulak verilmesi gereken sesleri” kesmek için adeta savaş açmıştı!
Bu bir çelişki mi?
Her iki “çelişki mi” sorusunun yanıtı artık açık.
Eğer bunlar, aklın ve gerçeğin geçerli olduğu, politikacıların ağızlarından çıkanla gerçek arasındaki çelişkiye önem verdiği bir ülkede olsaydı; “Evet bir çelişki var” denirdi. Ama AKP yönetimindeki Türkiye’de bu iki karşıt tutum arasında bir çelişki yoktur!
Bunu çoktandır öğrendik. Ülkeyi yöneten yetkililer konuşurken, halk ne istiyorsa, neden hoşlanacaksa onu söylüyorlar ama uygulamada bildiklerini yapıyorlar.
Dün de öyle oldu. Bir yanda “İstanbul’un düşman işgalinden kurtulması” kutlandı; orada bağımsızlık üstüne nutuklar atıldı, ama öte yandan Türkiye IMF işgali altındayken Taksim ve çevresi de IMF adına polis işgalindeydi.
Bu sadece bir benzetme de değildir. Çünkü Türkiye ve İstanbul; emperyalist işgalden sanki hiç kurtulmamış gibi, uluslararası sermaye merkezlerinin talan üssü gibi donatılmaktadır. Kurtuluş, bağımsızlık, halkın istek ve ihtiyaçları ise sadece nutuklarda var.
Dün bu gerçek, hem alanlarda hem de nutuklarda görüldü!
İHSAN ÇARALAN