Kiminle kardeşiz?

19 Kasım akşamı saat 20.00 sıralarında İstanbul-Kurtköy’de işini bitirmiş evine dönmek üzere durakta bekleyen 3 temizlik işçisi kadın, feci şekilde öldürüldü. Okan Üniversitesi öğrencisi Berkent Polat isimli genç, okul çıkışında arabasıyla, 130-140 km hızla evine giderken yoldan çıktı ve 3 kadın işçinin beklediği durağa girdi.
Sonuç?..
Sultan Aydoğan (45), Melek Haskan (31), Şakire Sırtıkara (36) olay yerinde yaşamını yitirdi. İşçilerden birisi çarpmanın etkisiyle villalardan birinin demir parmaklıklarını yıkıp bahçeye fırlıyor. Bahçede ikiye bölünmüş bedeni bulunuyor. Hafif yaralanan genç, kameralara olayı anlatmaya, kendini savunmaya, haklı çıkarmaya çalışıyor.
Şimdi biraz geçmişi hatırlayalım.
Dün, kadın işçileri penceresiz bir minibüse doldurup, normalde eşya-yük taşınması gereken arabalarla (emeklerini sömürdükleri yetmezmiş gibi bir de işçilerin yiyecek, ulaşım vs. her türlü ihtiyaçlarından kısarak) taşıyıp, gelen seli göremedikleri için arabanın kasasında 7 kadın işçinin boğulmasına sebep olmuşlardı. Patronun kendini savunma şekli ise “Köpeğim bile kaçtı, onlar da çıksalardı” olmuştu.
Peki bugün durağa girip 3 kadın işçiyi öldüren bu kişiyle, dün o sözleri söyleyen patronun bir farkı var mıdır; soruyorum. Bu genç, onu yapan patronun-patronların çocuğudur. Ya da tersten, geleceğin; işçinin yaşamına, emeğine değer vermeyen, kendi rahatından, keyfinden, cebinden başka bir şeyi düşünmeyen patronudur.
Şu sıralar bir de basında, Meclis’te değişik sözler dolaşıyor. Din kardeşliği, milliyet kardeşliği, başka ırktan olanlar, ötekiler…vs. Bu genç mi benim kardeşim? Evet, belki aynı dili konuşuyoruz, belki aynı ırktanız, dinimiz aynı ya da ayrı. Yine de aklım almıyor, ben bu insanla nasıl kardeş olabilirim? Ya da o patronla?.. Kendi hevesleri, çıkarları yüzünden başkalarını hiçe sayan, hep kendi zevklerini diğer insanların canlarından bile ön sıralarda tutan insanlar mı benim kardeşlerim? Kabul etmiyorum.
Benim kardeşlerim, akşamın bir vakti evine ekmek götürebilmek, çocuklarını okutabilmek için, belki daha kendi evinin bile temizliğini yapmadan, villalarda oturan zenginlerin pisliklerini temizlemeye gitmiş; onların çocuklarından, zengin züppelerinden birinin kendini bilmezliği yüzünden katledilmiş annelerimin çocuklarıdır.
Bırakın arabayı, evi; belki okula gidecek otobüs parası ya da o gününü idare edecek harçlığı olmadığı halde, gelecek için kendisinin ve ailesinin biraz olsun daha iyi yaşam koşullarına sahip olabilmesi için her şeyinden fedakarlık ederek, umutla geleceği için çalışan gençlerdir. Dini, dili, ırkı, milliyeti ne olursa olsun bunlardır benim kardeşlerim. Kader kardeşlerimdir, sınıf kardeşlerimdir! Sırf paranın hakim olduğu bu düzende, parasız olduğumuz, düşündüğümüz, eleştirdiğimiz, değiştirmek istediğimiz için hep ezilmeye çalışılan tarafta olan insanlardır benim kardeşlerim.
Kürt Açılımı, Milli Birlik Projesi…vs. isimlerle kimliğini isteyen bir halka, lütfedip hak bağışlıyormuş gibi, aylardır bir şeyleri allandırıp dallandıran ‘hükümet kargaları’, ‘halkın temsilcileri’, görecekler mi bu olayı? Ya da gördüler mi? Aylar önce ve ondan önce yaşanan olaylardan bu yana ne değişmiş? Ya da bir şey değişmiş mi?..
Herkes her şeyi bilmeli artık. Herkesin bir tarafı var ve olmalı. Herkes tarafını iyi belirlemeli. Onlar nasıl ki her olayda ‘bölücü’ söylemlerle, bizlerin kimlerin aynı tarafta, kimlerin karşı tarafta olduğunu görmemizi engellemeye çalışıyorlarsa, inadına biz de her şeyi gerektiği gibi görmeliyiz. Sırtımızı dayayacağımız tarafı bilmeliyiz; bilmeliyiz ki hep ölen, ağlayan, kaybeden tarafta olmayalım. Yoksa ölen işçilerden Şakire Sırtıkaya’nın eşinin de söylediği gibi: “Ne olursa bizim gibi garibanlara oluyor…”
Esen Demirci (Çanakkale)