02 Aralık 2009 00:00
Munzur özgür akmıyor
Adına şafağın nazlı seheri dediğimiz gün, bugün daha bir sancıyla topluyordu bütün inançlarını ve her bir...
Adına şafağın nazlı seheri dediğimiz gün, bugün daha bir sancıyla topluyordu bütün inançlarını ve her bir canlıya her bir hücreye ayrı ayrı düşürüyordu bütün dualarını, gül yüzünü ve en çokta umutlarını. Güneşin bütün ışıkları şafağın sert ve korkusuz soğuğunu yırtarak ışıltısını gezdiriyordu üzerimizde. Günler hep böyle başlar sonra kendi içinde katılaşırdı. Çıkarırdık o zaman içimizdeki inançların bekleyişlerini ve konuşturmaya çalışırdık toprakla narin bir parça ağaç fidesiyle yada bize gelecek olan her şeyle...
Uzun bir yol bekliyor şimdi bizi çok susamış ve yorgun olabiliriz ama yinede yılgınlığımızı göstermeden ulaşmak istiyoruz geleceğe... Bir insan en çok ne ister ya da bir insan ellerini açıp da yarından en çok ne bekler. İşte biz burada başlıyoruz hayata.
Günlerdir belki de daha arkası kesilmeden en çok konuşulan bir coğrafya olacak Dersim... Bu kadar acıya karşı çok dirençli oldu bir gün bile kendisinden ödün vermedi oysa şimdi biz bütün bu acıları kendimiz yaşatmaya başladık durmadan... 38de sürgünlerle anıldı. Biliyorum yurtsuz ettiler gözleri kapalı Laç Deresine belki emanet ettiler bütün acıları hüzünler ve yıllardır gözyaşları eksilmedi bu toprağın üstünde.her şeye rağmen acılarını gömerek yaşama sarılmaya çalıştılar hüzünlü yüz ve nasırlı el sıcak bir ana kucağı sararken toprağını bırakmak istemedi zorla koparılmak istendi Dersimden. Şimdi her şey bitti. Her şey unutuldu belki biz öyle sanıyorduk şimdi de yeni bir acının penceresini aralar olduk. Belki sesimizi çok çıkartamadık yada daha ulaşmadı... Her yeni ses yeni bir hayatı yeni bir acıyı doğuruyor Dersimde. Şimdi hiçbir şey olmamış gibi baraj yapıldı... Manzarayı güzel yorumlamaya çalışıyorlar oysa bir resmin hiçbir zaman ikinci yüzünü görmek istemiyorlar. Neden mi? Çünkü o barajları Dersimliler inşa etti. Yaşamla ölüm arasında kalmak gibi bir şey mesela. Bir baraj yapılacak biri ölümün yanında yer almak isterken kimisi de yaşam safında olmak isteyen baraj istemiyoruz olacaktı. Şimdi görmek istiyorum kim yaşıyor kim ölüyor... Şehrin merkezine kadar ulaştı büyük bir su tabakası insanların umutları inançları her şeyi su altında bırakarak bütün her şeyi bir anda sildi. Kızamıyorum çünkü bütün her şeyi biz yaptık bir baraj yapılmak istendi kimisi arazisini feda etti kimisi evini bıraktı kimisi Munzurun önüne set yapmak için günlerce gidip o barajda çalıştı. Şimdi birçok kişi evinde mutludur... Sadece şunu demek istiyorum o parayla mutlu kaç gün geçirdiniz... Yine de biz sözümüzü esirgemeden bütün inaçlarımızla. Munzur özgür akacak!!! (Ama Munzur özgür akmıyor, Munzur yeni bir yaranın derin sancısında boğuluyor.)
Pelin Güngören (Mazgirt-Dersim)
EVRENSEL EGE
Ege'den daha fazla haber, röportaj, mektup, analiz ve köşe yazısı...
