GERÇEK

Türk-İş, Türkiye’nin en büyük ve en eski işçi sendikaları merkezi olan bir konfederasyon. Ve tarihimize bakıldığında, işçilerin hak mücadelesi içinde bazen olumlu bazen olumsuz rol oynasa da Türk-İş’in olmadığı bir mücadele yok gibidir.
Eğer ciddi bir emek mücadelesine ihtiyaç varsa, Türk-İş’i suçlayanlar, hatta Türk-İş’e sövüp sayanlar bile Türk-İş’in bu mücadele içinde olup olmamasına bakarak, mücadelenin ciddiyetine karar verirler. Çünkü bilinir ki, eğer işin içinde Türk-İş varsa, işçilerin sendikalarda örgütlü kesimlerinin çoğunluğunun mücadeleye çekilmesinin önündeki engel kalkmıştır!
Emek mücadelesinin yakın geçmişindeki mücadele içinde, Türk-İş’in en önemli kurumu olarak, Türk-İş’e bağlı sendikaların başkanlarının yer aldığı Türk-İş Başkanlar Kurulu öne çıkmıştır. “Türk-İş’i bağlayan kararlar” bu kurulda alınmıştır.
Gerçi Türk-İş tüzüğüne göre Başkanlar Kurulu, bir “danışma kurulu”dur ama Türk-İş’te gelenek, kararları bu kuruldan çıkarmaktır ve Türk-İş yürütme kurulu da bu kurulun kararlarını gözden uzak tutmaz, tutamaz biçimindedir. Bu da gayet mantıklıdır. Çünkü sonuçta harekete geçecek, kararları uygulayacak olanlar sendikalardır.
Dolayısıyla, emek mücadelesine katılımında Türk-İş’in tutumunu belirleyen, Türk-İş Başkanlar Kurulu’dur.
Evrensel gibi; okurları, emek mücadelesini yakından izleyenler olan bir gazetenin köşesinde, Türk-İş’le ilgili bu en genel bilgileri yinelemenin anlamı nedir?
Şudur!
Türk-İş, emek mücadelesinin sorunlarının bunca yoğunlaştığı; hükümetin, sendikaları hor gören bir tutum alarak onları çeşitli kurullardan dışladığı (*), işçiler ve sendikalar aleyhine olduğu belirtilen sendikalar yasasının Meclis gündeminde tutulduğu, kıdem tazminatlarına el konulmak istendiği, İşsizlik fonu’nun patronların ve hükümetin yağmasına açıldığı, krizin işçileri ezme ve haklarını yok etme aracına dönüştürüldüğü bir dönemde, sanki faaliyetine son vermiş gibidir!
Kısacası; Türk-İş’in yürütme kurulu, kimi protokol açıklamaları dışında Türk-İş’e düşen sorumluluğun küçük bir bölümünün bile gereğini yapamamaktadır. Bu kurula yol gösterip yön verecek olan Türk-İş Başkanlar Kurulu ise 8 Nisan 2009’dan beri; tam sekiz aydan beri toplanmamaktadır.
Türk-İş dağılmış, bir sendikal merkez olmaktan vaz mı geçmiştir; yoksa işler öylesine yolundadır ki, Türk-İş’in Başkanlar Kurulu toplanma ihtiyacı duymamakta mıdır?..
İşyerlerinden gelen haberler ve işçi toplantılarında söylenenler, Türk-İş üst yönetiminin hükümetle ve patronlarla uzlaşıp sınıfın sorunlarına arkasını döndüğü biçimindedir. Eleştiriler acilen bir “olağanüstü genel kurul toplanması” ve bu gidişata dur denilmesi gerektiğine kadar varmaktadır.
Peki yukarıda böyle de; “Türk-İş’e bağlı sendikalar ve şubelerin oluşturduğu yerel şubeler platformlarının durumu nedir?” dersek, burada da olumlu çok şey söylemek olanaklı değil.
Elbette kimi şubeler, şube başkanlarının gayretleri var ama açık ki, bir yıl öncesine göre bu platformların etkinliklerinin geldiği yer de çok açık. Ve şubelerden, işyerlerinden, “Türk-İş kıpırda!”, “İşçi burada Türk-İş nerede?” baskıları gelmeden de Türk-İş Başkanlar Kurulu’nun kıpırdaması çok olanaklı görünmüyor.

(*) Türk-İş genel başkanı SGK toplantısına katılmıyor. Gerekçesi, davetiyede konfederasyon başkanlarının konuşmalarının beş dakika ile sınırlanması. Türk-İş Başkanı Kumlu, hükümet, patron sendikaları ve işçi sendikaları konfederasyonu başkanlarının katıldığı “Üçlü Danışma Kurulu”na katılmıyor. Gerekçe, çalışma bakanının sendika yöneticilerini “sorumsuzluk” ve “vizyonsuzluk”la suçlaması! Böylece hükümet, hem sendikaları kamuoyunda aşağılayıp itibarsızlaştırıyor, hem de onları “toplantıları terk etmeye” teşvik ederek, “muhalefet yapmalarını” bile engellemiş oluyor.
İ. Sabri Durmaz