ROMAN OLMAK ZOR iŞ

Beylikdüzü ilçesi sınırları içinde küçük, küçük olduğu kadar şirin, pembe, mavi, sarı, yeşil tonlarıyla cıvıl cıvıl evleriyle bir roman mahallesi. Kutu gibi iç içe geçmiş, birbirinden destek alarak yan yana aynı sırada duruyorlar. Aralarında daracık sokakları, ancak insanlar yürüyebilir genişlikte. Kapıların önünde şen şakrak çocuklar, yaşlılar oturmuş güneşe bakıyorlar. Belki içlerinde her birisinin ayrı öyküleri var. Buraya ilk yerleşenlerin başında geliyorlar. Hiç kimse yokken geldik buralara diyor kahveci. Ektik, biçtik, bağlar, bostanlar ektik, her şey taze ve tadında olurdu. Buralarda çiftlikler vardı, koyunlar, inekler dolaşırdı buralarda. Şimdi her yer beton binalar, sanayi doldu, eski tadı yok buraların. Sıralıyorlar peş peşe eski isimleri: Eksonos (Esenyurt), Kalyos (Kıraç), Anarsa (Gürpınar), Atrius (Büyükçekmece), Galeterya (Florya), Amindos (Ambarlı), Gerdanos (Gürpınar); bunlar yeni duyduğumuz ve 150 yıl önceki yerleşim yerlerini isimleri. Rumlarla iç içe yaşandı. Buralarda her bir yerin ayrı tarihi ve anıları var Romanlar için.
Diğer insanlarla aynı muameleyi görmemekten şikayetçiler. “Her yerde ayrımcılık var. Başbakandan başla tüm yerlerde aynı terane, söyledikleriyle yaptıkları şeyler farklı” diyorlar. Romanlar daha fazla sevgi, saygı ve herkes kadar ilgi bekliyorlar. Yani insanca yaşamak ve değer görmek istiyorlar.
NASIL OLUR DA KENDİ YURDUNDA...
Manisa Selendi’de yaşanan sürgün onları derinden etkilemiş. “Manisa’da sürüldük, öldürüldük, bu bize çok acı verdi. Hazırlandık gidelim dedik, istemediler gitmemizi” diyorlar. Kabullenemiyorlar yaşananları; “Nasıl olur insan kendi yurdunda sürgün edilir” diye soruyorlar. Bayrakla, toprakla sorunları olmadığını söylüyor ve ekliyorlar: “İnsan gibi, adam gibi yaşasak bize yeter. Romanların bir sahibi yok. Kürtlerin var. Mecliste temsil ediliyorlar. Belediyeleri var, meclis üyeleri var. Haklarını istemesini biliyorlar.” Anlaşılan Kürtlerin mücadelesi Romanları etkilemiş.
15 YILDIR TAPU VERİLMİYOR
Bundan 15 yıl önce belediye Romanları olduğu yerden kaldırmış, arsaları karşılığında toplam 40 metrekare küçük kulübeler vermiş. Üstüne hane başı 400 TL almış, on beş sene önce. On beş yıldır bugün, yarın tapu verilecek bir türlü verilmemiş.
Zaten bu küçük evlerde yaşamak yeterince zorluğa neden olurken, , şimdi de kentsel dönüşümle gelecek yıkımın tedirginliği içindeler. Toplanmış belediyeye gitmişler sonuç yok. Sulukule’nin akıbetini iyi biliyorlar. Oradan gidenlerin açlık ve işsizlikle karşı karşıya kaldıklarını ve devletin verdiği sözleri tutmadığından bahsediyorlar. “Bizlerin sonu öyle olmasın, evlerimize sahip çıkacağız” diyorlar.
BASINA ÖFKELİLER
“Geliyorlar anlatıyoruz, onlar bizim söylediklerimiz çarpıtıyorlar. Bizim dediklerimizi değil, kendi bildiklerini yazıyorlar” diyerek basına tepki gösteriyorlar. Bölgeyle ilgili daha önce yapılan haberlerde kendilerine ‘Apaçi’ delinmesine de öfkeli mahalleli.
Çocukların iş verilmemesine de kızgın olan Romanlar, bu nedenle çocukların çoğunu kağıtçılık yapmak zorunda kaldığını anlatıyorlar. Her evin önünde bir kâğıt arabası var.
TAYYİP EFENDİ BURALARI BİLMEZ
Mahallenin kahvecisi başlıyor anlatmaya: “Başbakan, yani Tayyip Efendi buraları bilmez. Romanlar kendi içlerinde barışık yaşıyorlar. Herkesin kapısı açık olur, kimse kimseye zarar vermez, hır yok, hırsızlık yok. Gidin karakola kimsenin sabıkasını bulamazsınız. Kötü alışkanlıklarımız yok, biraz içeriz hepsi o kadar. Ancak işsizlik bizlerin de belini büküyor. Esenyurt Belediyesi’nin attığı işçilerden ikisi roman, onlar da belediye başkanını hışmına uğramışlar. Tek yaptıkları sendikalı çalışmak isteği.”
Mahallede evsizlik, işsizlik nedeniyle gençlerin evlenemediği de belirtiliyor. (İstanbul(EVRENSEL)
Seyit Aslan - Sabri Çetinkaya