Böyle olmamalı

6 Mayıs 1973. Liseden beş arkadaşımla birlikte Karşıyaka Mezarlığı’na gittik. Orada liseli dört arkadaşla karşılaştık. Konuşup, tanıştıktan sonra Denizlerin mezarına gitmek için harekete geçtik. Mezarların başına geldiğimizde beş, altı üniversiteli gençle karşılaştık. Büyük bir heyecanla onlarla tanışınca ODTܒlü devrimci öğrenciler olduklarını öğrendik.
Toplum sindirilmişti. Büyük bir korku hakimdi. O yüzden olacak ki mezarların başında bizden başka kimse yoktu. Mezarlar ağlıyordu, yalnızlığa itilmişlerdi. Üstlerinde ne bir çiçek ne de yeşil bitki örtüsü vardı. Baktım yolun karşısında yemyeşil tarlalar uzanmakta. Arkadaşlara oraya gidip çiçek toplamayı önerdim. Gittik, kısa bir süre içerisinde bulduğumuz bütün kır çiçeklerini topladık. Kucaklarımız kır çiçekleriyle dolmuştu. Onları demetler haline getirip, mezarların üzerlerine bıraktık.
7 Mayıs 1973 tarihli Cumhuriyet gazetesinde ön sayfada koca bir başlık: “Arkadaşları kır çiçekleri bıraktılar.” Oysa biz onların arkadaşları değildik. Ama onlara inanan, ölümüne saygı ve sevgi duyan liseli gençlerdik. Bu saygı ve sevgimizi de mezarlarına kır çiçekleri bırakarak, o günden sonraki yaşamlarımızda onların yolundan yürüyerek ifade ettik.
6 Mayıs 2010’da mezarların başına gittiğimde çok üzüldüm. Korkunç bir manzara. Gençler sigaralarını yakıp, bir-iki nefes çektikten sonra yanan sigaralarını mezar taşlarına koyuyorlar. Mezar taşları adeta kül tablasına dönmüştü. Mezar taşlarını kül tablasına çevirmeye kimsenin hakkı yoktur. O zaman devrimciler “Birinci” sigarası içerlerdi. Mezar ziyaretleri sırasında içilmemiş bir sigarayı ya da bir paket Birinci sigarasını bırakırlardı, sevgi, saygı ve bağlılıklarını göstermek için. Bugünkü gibi yanan sigaralarını koyarak mezar taşlarını kül tablasına çevirmek için değil.
Buradan seslenmek istiyorum. Yakılmış sigara bırakmak gibi bir geleneği yoktur devrimcilerin. Onlara olan sevgi, saygı ve bağlılığımızı göstermek için mezar taşlarını lütfen kül tablasına çevirmeyelim.
Mehmet Ülger (Emekli Öğretmen-Ankara)