EVRİM/DEVRİM

İstanbul’un fethini havai fişek ve lazer gösterileri arasında alayı valeyle kutladık. İstanbul’u yeniden fethetmiş gibiydik! AKP eteğinde demokratlık mesleğini icra eden liberal lafebelerinin göğüslerinin kabarıp kabarmadığını doğrusu merak ediyoruz.
Kıbrıs’ta, Ermeni sorununda, Suriye ve hatta İran’da ‘sıfır soruncu’ların fetihçilik damarlarında var. Yeni Osmanlıcılık da zaten AKP ‘stratejik derinlik’inin bir unsuru. Bizden başka zaptetmekle, işgalcilikle açıktan övünen bulmak zordur. Sözde darbe karşıtıdırlar, ama işgal savunuculuğunda sakınca görmezler. Aşırı demokrattırlar!
Darbe karşıtlıkları da işlerine geldiği türdendir. Sınıf mücadelesinde tuttukları pozisyona göredir.
AKP, 12 Eylül’e itirazı ‘eşek şakası’ sayar, yargılanmasının önündeki engelin kaldırılmasını, yapacağından değil, sadece geçmesini kolaylaştırmak için Anayasa paketine koymuştur. Ama varsa yoksa 27 Mayıs… H. Cemal’e göre, ‘kötülüklerin anası’dır. Murat Belge, bilgiç bilgiç dalga geçmeye koyulur: Komintern’in ‘Kemalist Devrim’ kavramını yerleştirmesinin ardından Türkiye komünistlerinin 1950’de demokrat partinin iktidara gelmesini ‘karşı devrim’ saydıklarını söyler. “Böyle olunca 27 Mayıs otomatikman olumlu bir anlam kazanır, ‘karşı devrim’i durdurmuş, iktidarı yeniden ‘devrimciler’e vermiştir”!
Profesör.. Tarihle uğraşıyor.. Siyaset bilimci. Kurtuluş Savaşı’nın bir devrim, milli bir devrim olduğu inkarla başlıyor. Devrimden hiç hoşlanmıyor. Emperyalistlerle el ele ne iyi olurdu diye düşünüyor olmalı! O zaman da, bugün de. Küreselleşme çağın gerçeği ve ilerletici ya!.. Tabii ki emperyalizmle işbirliği.. Tabii ki devrim düşmanlığı.
Gerisi rivayet. Türkiyeli Marksistler, evet, Kemalist devrim karşı devrime dönüşmüştür diyorlar. Ama Kemalizm’le hesaplaşmayı çoktan yapmışlardır. Devrimi ve karşı devrimi ona endeksleyerek tanımlamıyorlar. Kemalist devrim zaten cılız bir anti-emperyalizmdi. Karşı devrim de, 1950’den çok daha önce başladı. 27 Mayıs ise, kuşkusuz devrim falan değil. Ama Kemalizm’in hatırlanmasına bile karşı çıkanlar damgayı vuruyorlar: “Kötülüklerin anası”! Yani darbeler tarihi onunla başladı demek istiyorlar.
1989’da Fransa’da bir kampanya açmıştı burjuva sözcüleri. Başta liberaller. Büyük Fransız Devrimi’nin 200. yılıydı. “Keşke Devrim Olmasaydı” demişlerdi. Utanıyorlardı! Ürküntü kaynağıydı. Burjuvazi eski burjuvazi değildi ve tarihini de reddediyordu. 16. Lui devrilmemeliydi yani. Giyotine gönderilmemeliydi. Hele 1917 Rus Devrimi hiç yapılmamalıydı. Çar yerli yerinde durmalıydı! Ya da hiç değilse Kerenski.
Burjuva liberal yücelti, artık devirmek, alaşağı etmek türü kendi tarihini de oluşturan o eski Jakobenizmden nefret ediyor. Ve her şeyi o sahte oy mekanizmasına emanet ediyor. Öyle değilse, karalıyor. Devrimi karalıyor. Bu arada, bir dönem fazlasıyla işini görmüş darbeleri ve darbeciliği de suçluyor. Eskiden savunuyordu ama.. Ya da şimdi hala 12 Eylül’e ses çıkarmazken, 27 Mayıs’ı lanetliyor. Üstelik “bir daha asla” sloganıyla liberal “Sivil Dayanışma Platformu”, hiç utanmadan faşist Menderes’le devrimci Deniz Gezmiş ve Erdal Eren’i yan yana pankart yapıp taşıyor!
Marksistler hiçbir zaman darbecilik yapmadılar, yapmazlar. Ancak darbe vardır, darbe vardır! Tümünü aynı değerlendirme zorunluluğu yoktur. Merderes’i deviren ve ardından az-çok demokratik bir ortam oluşan 27 Mayıs’la, demokratik ne varsa saldırıp Deniz’i asan 12 Mart ve Erdal Eren’le birlikte onlarca devrimcinin kanına giren, işçi ücretlerini donduran, 24 Ocak Kararları’nın uygulayıcısı 12 Eylül ayrı darbelerdir. 27 Mayıs, alt rütbeli subaylarca, emir-komuta zinciri parçalanarak yapılmıştır ki, diktatörlüğün çeperlerinde gedikler açıp görece demokratik bir ortamın oluşmasına neden olan da budur. 12 Mart ve hele 12 Eylül’se hiyerarşik faşist darbelerdir. Ve liberaller bugün ne derlerse desinler, yarın egemenler benzerlerine ihtiyaç duyabilirler!
MUSTAFA YALÇINER