YOLCULAR İÇİN EL AYNASI

Bir yolcu gördüm,
Yüksek dağların arasındaki daracık geçidin orta yerinde karşılaşmıştık.
Uzun bir yoldan geliyordum, arkamda dünyanın en güzel kentlerinden biri kalmıştı. Gezerken gördüklerim, yaşarken işittiklerim, hepsi unutulmaz izler bırakmıştı hafızamda…
Seyyahların hası odur ki, çıkıp geldiği yerden birkaç güzel hatıra kalmışsa dağarcığında yeter… Onlar ayrılık vaktini bilirler… Yollar gibi konakların da hakkını vermek gerekir… Zaten her ayrılık biraz da unutmak için değil midir?.. Bunlardan konuştuk aramızda, dar geçitte karşılaşan her yolcu gibi. Asıl yolculukların arkamızda değil, önümüzde açılan yollarda olduğundan söz ettik, bilinen gezgin ağzıyla.
O sırada akşamdı. Dar geçidin yamaçlarından inen hırçın bir rüzgâr bedenimizi kamçılıyor, ağzımızdan çıkan her söz rüzgârın kuyruğuna tutunarak alıp başını gidiyordu.
Arkamda kalan kenti uzun uzadıya anlattım ona. Sesimin yamaçlardaki yankısı ikimizi de heyecanlandırdı.
Sabırla dinledi beni, sonra o anlatmaya başladı. Dünyanın en güzel kentlerinden biri kalmıştı arkasında. Şimdi, benim geldiğim kente doğru gidiyordu. Sabırla dinledim, sesi ikimizi de kuşattı.
Kanatlanıp gideceğim yerin aslında onun geldiği kent olduğunu düşündüm bir ara. O da aynısını hissetmiş söylediğine göre.
Sonra ayrıldık. Herkes yoluna devam etti.
Menzildeki kente girdim. İlk defa bulunduğum bu yerde günlerce kaldım. Ancak geçitteki yolcunun anlattıklarından herhangi birini göremediğim gibi, orayı anlattığına dair de en ufak bir emareye bile rastlamadım. Ya sözünü ettiği kent burası değildi ya da ben bir başka yere gelmiştim. Yine de tanıdıktı etrafımdaki her şey, hatta bildik.
Aradan zaman geçti, onu da unuttum, sözlerini de.
Hayli uzun kaldığım kentten ayrılacağım sırada anladım ki, ben aslında, dar geçitte karşılaştığım yolcuya anlattığım kentteydim. O da, kendi geldiği kent diye benim geldiğim yeri anlatmıştı bana. Hâlâ oralardaysa başımıza geleni fark etmiş midir acaba?

* Yazarımızın 14.05.2009 tarihli yazısını tekrar yayınlıyoruz
ÖZCAN YURDALAN