Hekim çocukları

“Keşke babamın hastalarıyla uğraşırken duyduğu güveni duyabilsem kitap yazarken” der Marcel Proust bir yazısında. Onca eser ardından bu cümle nasıl düşmüştür usuna? Ah babalar ve oğulları!
Bir hekim çocuğudur o da ama herkes gibi insana dair ne varsa baş etmek zorundadır. 10 yaşında başlayıp yaşamını 51 yıla indiren o ciddi astım tanısı, bir cerrahın yanlış tedavisi ile ölümden dönme halleri; yani her daim hastalık.
Üstelik baba dünyaca tanınmış bir halk sağlığı uzmanıdır. Uluslararası Sağlık Tedbirleri ve Bunların Veba, Sarı Humma ve Asya Kolerasına Uygulanması Üstüne Deneme” . “Avrupa’nın Vebaya Karşı Kendini Savunması”, “Batarya yapımında Çalışan İşçilerde Görülen Kurşun Zehirlenmeleri”. Tüm bu yapıtlar bundan yaklaşık 130 yıl önce Adrien Proust tarafından, yani hasta yazarımız Marcel Proust’un babası tarafından yayınlandı.
“Mum dibine ışık vermezmiş” sözü akla gelse de geçen yüzyılda astım tedavisi henüz yeterince yol almamıştı diyebilirim. Belki de bu arka planı daha iyi görmek adına yazarımızın eserlerini sırayla okumayı düşünüyorum.Bir hekim olarak çocuklarımın paylaşamadıklarını edebiyat dışında daha iyi ne anlatabilir ki diye düşünüyorum.