Çocuklar, işçiler ve işportacılar...

Eline makinesini alarak sokaklara çıkanlara çoğu zaman güzel bir fotoğrafı garanti eden İstanbul'un o güzel, tarihi mekanlarına gitmek yerine; Küçükpazar, Ümraniye Sanayi Sitesi ve Ümraniye çöplüğüne giden İsmail Şahin, buralardan çektiği fotoğrafları Nazım Hikmet Kültür Merkezi'nde açtığı sergiyle insanlarla paylaşıyor. Yoksulluk da çekilse, herkesin çekilenden çok fotoğrafı öne çıkardığını söyleyen Şahin, amacının fotoğrafın yanında yaşanan koşulları anlatmak olduğunun altını çiziyor. 11 Maraşlı, 11 Urfalı ve 11 Bitlisli böylece Şahin'in "1" isimli sergisinde buluşuyor. Bu sayının ise tamamen tesadüf olduğunun söylüyor. Şahin'in çektiği fotoğraflara yalnızca estetik birer görüntü, bir enstantane olarak bakılıp geçilmesi hem bu fotoğraflara hem de fotoğraftaki yaşama, insanlara haksızlık olur. Çünkü Şahin'in çektikleri İstanbul'un arka bahçesini de sıcak fotoğraflarla gözler önüne seriyor. Tarihi semtlerden Küçükpazar'a giden Şahin, burada İstanbul sokaklarında avize satan 11 Urfalı'ya konuk oluyor. Havanın iyi olduğu zamanlarda sokak sokak gezerek avize satmaya çalışan Urfalı gençler, günde 25 km yol tepiyor. Eminönü hemen yanı başlarında. Daha yakın zamana dek işportacıların en gözde mekanıydı Eminönü. Oysa şimdi işportacılardan "temizlendi" semt. Memleketimizin her köşesinde olduğu gibi burada da bekâra ev yok. Ama onlar 25 milyon kirayla 20 metrekarelik bir kömürlüğü bulabilmiş şanslılardan. 11 kişi burada yaşamaya çalışan işportacıların tek yükleri çantaları. Her şeyleri evin kalın çivilerine geçirilmiş bu çantaların içinde. Ekmekte onların içinde, çamaşırlar da, umut da, öfke de... Arap da var aralarında Kürt'de. Fotoğrafçı Şahin tek kelimeyle anlatıyor yaşadıkları yeri "Korkunç". Ama onlar memleketlerinde çok uzakta da olsalar "Ne yapalım ekmek parası" diyerek insan ırmağına karışmış akıp gidenlerden oluyorlar.

Günde 16 saat boya kokusu İstanbul'un Anadolu yakasında bozulan, arızalanan arabaların, halk otobüslerinin uğrak yerlerinden biri olan Ümraniye Sanayi Sitesi pek çok insana da ekmek kapısı sağlıyor. Görülmek istenmeyeni göstermek için objektifini buralara yönelten Şahin, sabahtan akşama dek zımpara yapan işçilerin günde 16 saat çalıştıkları bir atölyeye giriyor bu kez. Belki rastlantı ama onlar da 11 kişiler. 11 Maraşlı memleketlerinden kalkıp buraya çalışmaya gelmişler. Evet belki çok bildik bir hikaye, ama hepsinin ayrı bir öyküsü var. Harıl harıl zımpara yapıyorlar ama sonra patron gelip bunları kontrol edecek ve olmamışsa tekrar baştan yapacaklar. O zaman hava da kararmış olacak. Boya kokusundan başları dumanlanacak. Onlara "parlatıcılar" deniyor. Aralarında iki de çocuk var. İçlerinden biri "İşimiz parlatmak ama yüzümüz bahtımız gibi kara" diyor. Ama yine de bu kapkara yüzlerde insani bir sıcaklıkla parlayan gözleri samimiyet ve umut dağıtıyor gibi.

Çöpten cennetin üzerinde Kendisi de Ümraniye'de oturan İsmail Şahin bir izin gününde yine eline makinesini alıp Ümraniye çöplüğünün yolunu tutuyor, ya da diğer adıyla Hekimbaşı Mahellesi'nin. 1993 yılında patlayan çöplük gecekondulardan yaşayan 23 yoksul insanın ölümüne neden olmuştu. 470 bin tonluk çöplük metan gazı sıkışması sonucu hareket etmiş ve gecekonduların üzerine bir dağ gibi çökmüştü. Buraya giden İsmail Şahin'in fotoğrafları çöpte patlasa, deprem de olsa gidecek başka yeri olmayan insanların her şeye rağmen orada yaşamaya devam ettiğini hatırlatıyor. En başta da çocuklar geliyor. Ölümden, faicadan habersiz onlar oyunlarını oynuyor. Üstünü toprakla kaplandıktan sonra etrafı otların bürüdüğü, ve yeşillendiği yer, şimdi çocuklara mekan oldu. Çocuklar işte bu çöpten cennetin üzerinde koşturup duruyor. Bitlisli 11 çocuk, fotoğraf makinesinin karşısında ağızları kulaklarında hepsinin. Umutla parlıyor hepsinin gözleri de. Etrafları çöplük de olsa onlar başka bir dünyanın gülüşüyle Şahin'in fotoğraflarında iz bırakıyorlar. İsmail Sahin'in sergisi, 13 Kasım'a değin Nazım Hikmet Kültür Merkezi'nde izlenebilir. (Osmanağa Mah. Ali Suavi Sok. 'Sanatçılar Sokağı' No:7 Bahariye- Kadıköy- 216 414 22 39)