Sennur Sezer

Sevgili Riitta,
Kitabın Hurilere Mektuplar nicedir bekliyor masamda. Orasından burasından açıyor yeniden okuyorum. Artık kitap iyice “demlendi” diye yazmaya karar verdim. Açık söyleyeyim baÅŸta kitabına epey kuÅŸkuyla yaklaÅŸtım. (Åžimdi sen ÅŸiirinde yaptığım sözcük oyunları gibi “kuÅŸku, kuÅŸ, kuÅŸak, ak, akan zaman, aman aman” diye sözcük dizilerini aklından geçireceksin.) Bir dili bilmek ÅŸiir yazmaya yetmez bence. Ama sen konuÅŸtuÄŸundan daha iyi biliyorsun Türkçeyi. Åžavk sözcüÄŸüne tutkunluÄŸundan belli.(Bu sözün ÅŸevk ile bir akrabalığı var gibi gelir bana) Bir de bizim eski metinlerde lamba, çıra falan yerine ışık kaynağı anlamına kullanılan ÅŸavkla karşılaÅŸsan o zaman Türkçede derinleÅŸmek için ÅŸevkle sarılacaksın metinlere.   
Türkçe biliÅŸine inanışımın bir nedeni de melek yerine “huri” sözünü seçiÅŸinden. Hurilerin insan kökenli oluÅŸunu biliyorsun belli ki. Yoksa “hurilerin küfürlerinden” söz edemezdin. Cenneti güzellikleriyle ÅŸenlendirecek Havva kızları küfür ettiklerinde mi duyuyoruz sokaklarda koÅŸan adım seslerini.
Sözcükleri seçiÅŸinle gönlümü öyle kazandın ki, ÅŸiirlerini daha bir ön yargısız okumaya baÅŸladım: “herkes, ekmeÄŸinin memleketinin peÅŸinde./ rengini evde bırakmış adam da,/ tutkusuna batan kırmızı kadın da,/ tahtasız marangoz da… /sahibini arar hayat.” Finlandiya’nın kar kokulu sabahlarının ÅŸiirini eteÄŸine kartopu doldurmuÅŸ bir küçük kız gibi dilimize, getiriyorsun. KoÅŸarak ve gülümseyerek. Ve resimler çiziyorsun gözümüzü kamaÅŸtırsın diye kırmızı rujunla gökyüzüne, birden güneÅŸ açıyor:
“bakırları bile parlattınız güneÅŸi görsünler/pencereleri açsınlar,/diye/ve, ne mutlu onlara ki,/eninde sonunda,/her ÅŸeyden sonra/her ÅŸeye raÄŸmen/buldular/yalansız bir kucağı./buldular/ ve/ suskunlar.” Bu iç acıtan bir öykü aslında. Tütün ve bamya (niye bamya?) kokan erlerle ilgili. O erler suskunlar, taÅŸ gibi suskunlar sanki: “kalmadı hiç /ceplerinde /gürültüden patırtıdan eser”. Bir an ölü olduklarını düÅŸünüyor insan. Yumrukları sımsıkı sıkılı, bir geminin güvertesindeler. (Nedense hepsi gemici bu erlerin). Güvertelerini temizliyoruz,(Bu temizlikte bal dök yala cümlesini anımsatmışın ) geminin maden bölümlerini parlatıyor ve yumruklarını açıyoruz. Işıldıyor gemi ve gemici erlerin eklemleri morarmış elleri.
Senin ÅŸiirini düÅŸündüÄŸümde iki örgü saçlı afacan bir kızı anımsamam boÅŸuna bir benzetme deÄŸil. “insan paltosuna öyle alışır ki ,/turnalar yerleÅŸir içine” dizelerinde çoban biçimi mantosunun düÄŸmeleri çözük bir çocuk uçarılığı yok mu? Göçüp gitmiÅŸ telli turnaların uçuÅŸu gibi iki yana kanat açarak koÅŸan bir eski manto: insan öyle alışır ki. Sonra yine uçuÅŸan bir dize “bir gövdede bin orman gizler/elden geçirir yeller/yerlere yatar gülmekten/ve /dobra dobra /ruhunu kanatır/tek kiÅŸilik çatışmasında/o insan iÅŸte.”
Sevgili Riitta,
Annesinin rujunu  aşırmış bir afacanın gökyüzüne çizdiÄŸi resimlerdi  benim için kitabın. Kimi zaman sözcüklerini tartıştım, dalgalar “püfür püfür” mü “küfür küfür” mü konuÅŸuyorlar diye. Kimi zaman “ama /milletler,/halklar/yurtlar/her yerde/kelimesiz de konuÅŸur” dizelerini okusa UÄŸur Cankoçak’ın da seveceÄŸini düÅŸündüm. (Soyadın benim için önce UÄŸur Cankoçak çünkü, kayınpederin) En beÄŸendiÄŸim dizeni seçtim: “kimin canına hırsız girmemiÅŸtir ki”.
Sevgili Riitta  Cankoçak,
Özlemlerimizi söylüyorsun  “ve herkes kendi efendisi olur/herkesin bir evi olur/kendi yüreÄŸinde/…/ve/milletler/halklar/yurtlar/dolu olsun/ekmekle/sevmekle/bilmekle.”
Dileğine katılmaktan başka ne gelir elimden.
Sevgiyle.