Hiç unutmadan, pes etmeden
Tarih 15 Şubat 2015 Pazar, soğuk bir kış gecesi. Salonun orta yerinde 10 yaşında bir kız çocuğu. Elinde notalarla bir şarkı öğrenmeye müzik aletinde çalmaya çalışıyor. Hayat arkadaşım yani eşim yani kızımın babasıyla göz göze geliyoruz. İkimizin gözündeki korku çarpışıyor.
Filiz TEKİN*
Tarih 15 Şubat 2015 Pazar, soğuk bir kış gecesi. Salonun orta yerinde 10 yaşında bir kız çocuğu. Elinde notalarla bir şarkı öğrenmeye müzik aletinde çalmaya çalışıyor. Hayat arkadaşım yani eşim yani kızımın babasıyla göz göze geliyoruz. İkimizin gözündeki korku çarpışıyor.
İkimizde o an soluk alamıyoruz, nefesimiz kesiliyor. Yüzlerce insani değeri öğreterek büyüttüğümüz çocuğumuz ve karşısında bu topraklarda kadına yönelik yapılan şiddet tecavüz saldırı ve ölüm.
Korku gece evimizi sarıyor, kızımız görmesin diye bir an önce uyusun istiyoruz. Gece çok ağır, en son yaşanan olayı herkes gibi değerlendirmeye çalışıyoruz. Bir çocuk, bir kız, bir öğrenci, bir evlat, bir akşam.
Ve olağanlaşmaya başlayan mide bulandırıcı olayın oluş şekli ve sıralaması. Artık tecavüz et ve öldürmenin içine yeni şeyler ekleniyor. Eller, eller kesilmeye başlamış, yetmemiş yakma eylemi eklenmiş.
Sonra, sonrası gelinen nokta.
Karşı cephe yani kadını cinsel obje olarak gören ve onu dört duvar arasına çekip hayatın her alanından uzaklaştırmaya çalışanlar geliyor aklımıza. Şimdi zevkten dört köşe olmuşlardır duygusu geliyor. Çünkü her yaşanan olay kadını ortaçağ karanlığına sürükleyecek kıvama getirilmiş durumda. İkimizde biliyoruz çözümü, çok sağlam çok derin çok dik bir örgütlenme. Günlük haftalık değil, hayat telaşının koşuşturmasının içinde hiç unutmadan, pes etmeden o dünyayı yönetme zekasına sahip kadının örgütlenmesi. Sonra uyumaya karar veriyoruz ama korkarak.Çünkü yan odada uykuya dalmış, güzel düşler gören bir kız çocuğumuz var. Bizi böyle sancılı gecelere sürükleyen zihniyetlere düzene lanet okuyarak sabahı zor ediyoruz.
*Çanakkale
EVRENSEL EGE
Ege'den daha fazla haber, röportaj, mektup, analiz ve köşe yazısı...
