Yürürken...
Geçtiğimiz günlerde Mas Daf işçilerinin işe geri dönmek ve sendika hakkının tanınması için yaptığı yürüyüşün bir kısmına tanıklık ettim. Yaklaşık 250 km’lik parkurun küçük bir bölümünde bulundum.Fırsattan istifade; benim gibi, yürüyüşün bir kısmına katılan Birle
Fırsattan istifade; benim gibi, yürüyüşün bir kısmına katılan Birleşik Metal-İş üyesi bir işyeri temsilcisi arkadaşımla sohbet etme fırsatı da buldum. AKP’ye oy vermiş.
*Hem AKP’ye oy veriyorsun, hem de AKP’ye sesini duyurmak için hatta ona karşı yürüyorsun. Bu ne biçim iş?
Ekmek mücadelesi ayrı particilik ayrı.
*Şimdi de kıdem tazminatı gündemde. Onu da kaybedeceksin. Hala AKP mi?
Bak şimdi. Sermaye ne isterse o olur. AKP de gelse böyle, CHP de gelse. Bir şey değişmez işçi için. Geçen seçimlerde herkesi karşıma alıp CHP’ye vermiştim. Bu sefer AKP’ye.
Anladım ki, işçi arkadaşım günlük yaşamıyla, yaşamındaki sorunlarla siyaset arasında bir bağ kurmuyor.
Ya da kuruyorsa da, bu bağlantının ipleri oldukça zayıf.
Yanlış anlaşılmasın…
Her türlü işçi mücadelesine elinden geldiğince katılıyor.
Direnişteki işçilerin yanında yer alıyor.
Ayakkabısından dolayı ayakları yara olsa da, arabaya binebilecekken yürümeye devam ediyor.
Ancak bu bağlantının kurulması şart.
Kurulmazsa, sorunlar gökten zembille gelmiş gibi olur.
Geçim derdi ile iktidar,
“Ekmek mücadelesi ile particilik” arasında bağ kurulmazsa ne sorunlar çözülür,
Ne de işçi mücadeleleri başarıya ulaşır!
İşe dönme ve sendika talebi elbette önemli. Bu talepleri karşılamayan sadece patron mu?
Siyasal iktidarın görevi nedir? Sermayenin hizmetine girmemiş midir?
Öyleyse hak kayıplarının, işten atmaların, sendika hakkının yok sayılmasının patronun marifeti olduğunu biliyorsak,
Bunun yolunu hazırlayanın, engellemeyenin, yasal düzenlemelerle hak kayıplarını arttıranın, kısacası patronların yolunu açanın hükümet olduğunu görmek; AKP-CHP gibi sermaye partilerinin cenderesinden çıkmak lazım.
EVRENSEL EGE
Ege'den daha fazla haber, röportaj, mektup, analiz ve köşe yazısı...
