Yunanistan referandumu ve dersi

Yunanistan’da referandum var. Ancak Pazar sabahı yazıyoruz ve “Ohi” ya da “Nai” sonucu yerine referanduma götüren koşullarla çıkış yoluna dair konuşmak en iyisi.

Çipras ve Syriza’sını hükümete taşıyan “borç krizi” Yunanistan’ı çökertmiş görünüyor.
“Borç Krizi” denince, akla, Avrupa Komisyonu, Avrupa Merkez Bankası ve IMF’nin oluşturduğu “Troyka”nınYunanistan’a dayatmaları geliyor.

IMF destekli AB, en başta Almanya olmak üzere yaşlı kıtanın egemen oligarşisinin sömürgen çıkarlarına dayalı emperyalist bir birlik.On yıllardır yaptığını sürdürüyor.

“Birlik”, kapitalist birlik, tabii ki işçilerin işgüçlerinin karşılıksız gaspı üzerine kurulu. Ve tabii ki Sovyetler Birliği’nin çöküşü sonrasının “modası” neoliberal saldırganlığını esas almada. Ama bundan ibaret değil. “Dikte eğilimi” demek olan her tekel ve tekelci birliğin şaşmaz karakterini yansıtmadan etmediği ve edemeyeceği bir gerçek. Dayattıkça daha çoğunu dayatarak sömürü ve dayatmada sınır tanımıyor. Sadece işçilerin emeklerinin ürünlerine el koymakla yetinse işçiler de kapitalizme karşı mücadele bayraklarını yükseltir karşı koyar, kapitalistlerin egemenliğini devirip kendilerini kurtarmaya bakarlar. Ama tekellerin emperyalist “Birliği” halkın tüm yeraltı ve yerüstü zenginliklerine el koymaya çoktan girişmiş durumda.

Özelleştirmelerle başlamışlar. Gemi yapım sanayi ve deniz ulaşımıyla ünlü Yunanistan’da ne tek bir tersane ne de tek bir Yunan bandralı gemi bırakmışlar. Alüminyum işleme sanayiinin de boksit madeniyle birlikte kapısına kilit vurulmuş. Ne tarım ne hayvancılık. Bir dönem “Türkiye’yi de sokalım” deyip yırtınanların sadece sağcı muhafazakar ve milliyetçilerle sınırlı olmayıp sol liberalleri de kapsadığı, en iyisinin –hatırlayın–“Emeğin Avrupa’sına Evet”i iddiasıyla “Havet” dediği Avrupa Birliği’ne üyelik, Yunanistan’dan geriye devasa borç yüküyle birlikte işsizlik ve gittikçe büyüyen kesintilerle yoksulluktan başka bir şey bırakmamış.

Borç ödemelerini zamana yayıp borcu borçla ödemek üzere yeni borç pazarlığı yapan Avrupalı emperyalistlerin emekli ve çalışanların ücretlerinden yeni kesintilerle emeklilik yaşının yükseltilmesi ve vergi artırımı dayatmaları Yunan halkını bıktırıyor sonunda. Bırakın kapitalizmle mücadeleyi, Avrupa Birliği’nden, hatta Euro-Bölgesi’nden çıkmayı bile öngörmeyen Çipras’la Syriza’sı halkın bu bıkkınlığını sahiplenip sosyal-reformcu tezgahıyla piyasaya girdiğinde mallarına talep oluyor. Halkın derdine derman sayılıyor. Öyle pazarlıyor.

Sonra iş ciddiye biniyor. Bir Pazar önce Çipras,uygulanmasını zamana yaymayı talep ettiği üç madde dışında “tamam, gelin imzalayalım” diyor. Örneğin Yunanistan’ın elinde kalmış tek sektör olan turizmi gözeterek “adalardaki %30 KDV indirimi”ni ileride kaldırmayı önererek, bir mektupla, gayrısını onaylamaya hazır olduğunu bildiriyor.Kabul etmeyip tam “burun sürtme”ye yöneliyorlar. Emperyalistlerin “ocağı”na düşmeyeceksiniz!

Halkın sorunu, kapitalist krizin yükünü giderek çekilmez hale soktuğu borç krizinin faturasını üstlenmemek. Neden halk üstlensin ki! Çipras’ın Avrupa dayatmalarını götürmekten kaçınamadığı referandumda kararı halk verecek.

Henüz bugünkü bilinç –ve örgüt– düzeyiyle borç ödemeleri rağmına kesintilerle yükün sırtına yıkılmasına öfkeyle karşı çıkarken Euro-Bölgesiyle AB’den çıkmaya hazır olmayan Yunan halkının sahiplenilmiş talepleriyle kendisini adım adım ileriye taşıyacak yaklaşım ve politikalara ihtiyacı var ki.. Ne sosyal reformcu Syriza ne de sekter KKE halkı bugünkü bilinç ve örgüt düzeyinden “alıp” burjuva egemenliğin yıkılmasına götürmeye talip oluyorlar!

Emperyalistlerin faturalarını her yerde reddederek düzen değişikliğini hedefleme yerine, bizim Ertuğrullardan Kürkçü Osmanlı’nınkini çağrıştıran “iyi niyet” jestiyle “babasının parası”ymış gibi, “onlar yerine biz ödeyelim” derken, Özkök sinekten yağ çıkarma peşine düşüyor: “Biz verelim, ayda 100 milyon 100 milyon geri ödesinler!”