Patronun polisi var, benimki nerde?
Şenay ÇALKAYA*
Ben SeraPool’de çalışan bir işçiyim. Direnişimizin 55. günündeyiz. İlk günkü kararlılıkla devam ediyoruz. Burada çok güzel günlerimiz ve anılarımız oldu. Fabrikada çalışırken tanışma ve konuşma fırsatımız olmayan arkadaşlarımız vardı. Bu arkadaşlarla sohbet etme fırsatı bulduk. Ben fabrikaya 1992 yılında girdim. Çalışma koşullarımız zordu. Fileleme bölümünde kadınlar olarak çok ağır kasaları 5 dakikada bir kaldırmak zorunda kalıyorduk. Ben fırında çalışıyordum. İşim zordu. Benden önce iki erkek arkadaş çalışırken onların işine son verip beni oraya verdiler. İşimi çok iyi yapmama rağmen hiç zam yapmadılar. Benim yanıma gelen erkek işçi arkadaşlar o bölümde en fazla 15 gün veya 1 ay dayanabiliyorlardı. sonra bırakıp kaçıyorlardı.
Buna rağmen o kadar uzun yıllar orda çalıştığım halde 1127 lira ücret alıyordum. Bu nedenle baskılar oluşunca sendikaya üye oldum. Ve direnişe çıktık. Tam 55 gün geçti direnişte. Ölmek var dönmek yok sloganıyla çıktığımız bu yolda hiçbir arkadaşımız vazgeçmedi, vazgeçmeyecek de...
Şunu belirtmeden geçmek istemiyorum; patron direnişimizin ilk günlerinde bizi fabrikanın dışına çıkarmak için polis çağırdı. Ve her işçi başına 10 polis düşüyordu. Polis, TOMA, çevik kuvvet, sivil polisler kalkanlarıyla beraber... Biz sanki fabrikaya zarar vereceğiz ya da karşı koyacağız... O kadar polise gerek var mıydı? Bizi terörist gibi görüp ona göre tavır almışlardı. Polislerin yanına gidip “Siz patronun polisisiniz bana kendi polisimizin numarasını verin ben de onu arayayım” dediğim de “Olur mu öyle şey biz sizin de polisiniziz” dedi. Ama görünüş öyle değildi. Burada işler böyle yürüyor. Paralı patronsanız her şeyiniz var. Ama işçiyseniz vay halinize vay!
Her zaman hayatımda olan ve burada daha da pekişen düşüncemi paylaşıyorum: “Onurlu ol onursuz olma ve yaşasın onurlu mücadelemiz.”
*Direnişteki SeraPOOL işçisi/İstanbul
EVRENSEL EGE
Ege'den daha fazla haber, röportaj, mektup, analiz ve köşe yazısı...
