Hrant Dink ve…

Gökmen Özceylan/İşyeri Hekimi

Bitmeyen cümlelere üç nokta koymasını ilkokul öğretmenim öğretmişti. O zamandan beri bitmeyen cümlelere hep üç nokta koyarım. Yazılarımda o kadar sık kullanırım ki. Galiba benim bitmeyen cümlem çok…

Hrant hepimizin kardeşiydi. Hepimiz onun asfaltta uzanan delik ayakkabısından, yalnız vurulmasından utandık Ermeni olduk sokaklarda. Tam sekiz yıldır. Orada birisi yatıyor hepiniz için iyi kötü bir anlamı var o yatanın.Ama benim için anlamı biraz farklı. Benim arkadaşımdı Hrant. Size onu çok iyi anlatabilecek bir hikayem var. Bırakın iki saniye Ermeni olmasını, yazar olmasını, ayakkabısının delik olmasını. Benim arkadaşımdı bakın anlatayım:

Mezun olmuşum üniversiteden. Mesleğimin ilk veya ikinci yılıydı.  İsteğimle kendi memleketim Şanlıurfa’nın Viranşehir ilçesinde çalışıyorum. Hekimlik yapıyorum. İdeallerim var. Hizmet aşkıyla yanıyorum. Halkıma sadece doktorluk yapmakla yetinmiyorum. Belediyenin kurduğu ve ilçedeki tüm herkese açtığı nefis bir kültür merkezi var. Orada gönüllü aktif çalışıyorum mesai saatlerimin dışında. Sinemalar getirip, tiyatro ayarlayıp, kurslar açıyoruz. Bir söyleşi planlayalım dedik. Konumuz Türkiye de insan hakları ve azınlıklar. Kimleri çağıralım derken ismi ilk kez orada geçti benim için Hrant’ın. Diğer üç konuşmacıyla birlikte Hrant Dink de davet edilecekti. Her zaman oraya sanatçıları veya panelistleri yazarları ben çağırırdım. Ve hep aynı gerçekleri söyler dururdum. Belediyenin mali imkanları kısıtlı, bizler gönüllü olarak yapıyoruz bu işi,  sizler de bu hizmete katkı sunmak ister misiniz?  Yoğun programlarınızın arasına bu işi koyup bizi kırmazsanız sevinirim. Uçak biletlerinizi ve burada kalmanız gerekiyorsa otel masraflarını biz ayarlayacağız. O gün Hrant’a da aynı telefonu açtım. Kendimi tanıttım. İlk münasebetimiz de böyle oldu. Sıcacık dost canlısı ve dolgun tok sesiyle sanki bir İstanbul beyefendisiydi telefondaki ses. Sadece biraz şive vardı. Tanıyanlar bilir. Biraz nazlanır programının doluluğundan bahseder. Sekreterine yönlendirir diye bekliyordum. Ama şok oldum. Ya doktor senin ne işin var böyle işlerle deyip kahkahayı bastı. Ben tam açıklamaya hazırlarken kendimi. Asıl sağlık, insanların ruhsal ve bedensel tam iyilik halidir. Buralarda sosyal hayat güçlenmeden bizim ilaçlarımız boş demeye hazırlanırken. Ciddileşti. Şaka yapıyorum dostum. Tabii ki böyle kıymetli bir çalışmaya destek olmaktan onur duyarım dedi. Ben daha saati tarihi bile söylememiştim. Telefonu ağzımdan uzaklaştırıp elimle kapatıp küçük bir sevinç çığlığından sonra ayrıntılı bilgiyi verdim. Konuyu, konuşmacıları, tarihi, saatle ilgili bilgileri anlattım. Uçak bilgisi için Atatürk Havalimanı mı yoksa Sabiha Gökçen’i mi tercih edersiniz diye sordum ki . Asıl Hrantı bana tanıtan cevap geldi. Hocam olur mu o kadar emek veriyorsunuz ben yol parası da istemem. Ben otobüsle gelirim dedi. Ve bana itiraz hakkı bile bırakmadı. Kendisi o söyleşiye yalnızca kendisi, hatta önce ve sonrasında birçok yazar, sanatçıyı Viranşehir’e davet ettik. Bir tek o yol parası bile almadan o kadar yolu otobüsle geldi. Aynı günün akşamüstü döndü. Mesafeyi düşünün dostlar. Toplam on altı saat gidiş on altı saat dönüş. 

Hrant Dink bütün güler yüzü ve sıcaklığıyla o günden sonra benim arkadaşım olmuştu. O bunu fazlasıyla hak ediyordu. Sonraları ise arada sırada Ben İstanbul’a gittiğimde görüştük. Ben de tahminim onun arkadaşı oldum. Ben ondan mütevazı olmayı öğrendim. O yüzden Hrant’ı vurdukları günden beri benim için Hrant ile ilgili her cümle üç noktayla bitiyor. Ben o üç noktayı Sultanahmet deki güvercinlerin yediği yemlere benzetiyorum. Her yazıma bol bol atıyorum. Belki arkadaşım yazılarımı gelir görür diye…